بودند كه فقط خواندن مى‌دانستند.

در مدينه سعد بن عبادة، منذر بن عمرو، ابى بن كعب، زيد بن ثابت، كه نوشتن عربى و عبرى را مى‌دانست، رافع بن مالك، اسيد بن حضير، معن بن عدى، بشير بن سعد، سعد بن ربيع، اوس بن خولّى و عبد الله بن ابىّ نوشتن مى‌دانستند.[1]

شيوه كتابت در عهد رسالت بدين گونه بود كه بر هر چه يافت مى‌شد و امكان نوشتن روى آن وجود داشت، مى‌نوشتند، مانند:

1. عسب. جمع عسيب، جريده نخل، چوب وسط كه برگهاى آن را مى‌كندند و در قسمت پهن آن مى‌نوشتند؛

2. لخاف. جمع لخفه، سنگهاى نازك و سفيد؛

3. رقاع. جمع رقعه، تكه‌هاى پوست يا ورق (برگ) يا كاغذ؛

4. ادم. جمع اديم، پوست آماده شده براى نوشتن.

بعد از نوشته شدن، آيات نزد پيغمبر و در خانه ايشان ضبط و نگهدارى مى‌شد.

گاهى برخى از صحابه مى‌خواستند سوره يا آيه‌هايى داشته باشند، آنها را استنساخ كرده و بر روى تكه‌هاى برگ يا كاغذ مى‌نوشتند و نزد خود نگه مى‌داشتند و معمولا روى پرده پارچه‌اى به ديوار آويزان مى‌كردند.

آيه‌ها به گونه‌اى منظم و مرتب، در هر سوره ثبت مى‌گرديد و هر سوره با نزول بسم الله آغاز يافته و با نزول بسم الله جديد ختم آن سوره اعلام مى‌شد و سوره‌ها با اين رويه هريك جدا و مستقل از يكديگر ثبت و ضبط مى‌شد. در عهد رسالت هيچ‌گونه نظم و ترتيبى ميان سوره‌ها صورت نگرفت.

علامه طباطبايى مى‌فرمايد: قرآن به صورت امروزى در عهد رسالت ترتيب داده نشده بود، جز سوره‌هاى پراكنده بدون ترتيب و آيه‌هايى كه در دست اين و آن بود و در ميان مردم به طور متفرق وجود داشت.[2]

[1] . رجوع كنيد به: بلاذرى، ابو الحسن؛ فتوح البلدان؛ ص 457- 460.

[2] . الميزان؛ ج 3، ص 78- 79.