چون آموختن زبان عربى براى عموم ميسر نبود، مترجمان دست به ترجمه اين كتاب آسمانى زده‌اند و تاكنون به بيش از شصت و پنج زبان زنده دنيا ترجمه كامل شده است.[1] برخى از اين ترجمه‌ها ده‌ها و صدها بار به چاپ رسيده است. علاوه بر ترجمه‌هاى آلمانى، ايتاليايى، فرانسوى، تركى، اردو، چينى و ديگر زبانهاى زنده جهان، صرفا يكى از سيصد ترجمه انگليسى قرآن- كه به دست جورج سيل انجام شده است- بيش از چهل بار چاپ شده است.

البته نمى‌توان اطمينان حاصل كرد كه تمامى اين مترجمين حسن نيّت داشته‌اند.

نيت سوء برخى از اينان روشن است كه با اسلام و مسلمين سر ستيز داشته‌اند و قرآن را با اين نيت ترجمه كرده‌اند. برخى به دليل نداشتن قدرت كافى براى ترجمه در بسيارى از موارد بيراهه رفته‌اند و قرآن را به غلط ترجمه نموده‌اند و اين امر از نبودن نظارت و كنترل لازم به وجود آمده است. زيان اين گونه خطاكاريها نيز كمتر از تعمّد در تغيير و تبديل نيست؛ زيرا به هر حال آثار منفى اين خطاها به اساس و ريشه اسلام برمى‌گردد و اسلام را مشوّه معرفى مى‌كند؛ اين خود فاجعه‌اى است كه مصيبت آن دامنگير همه جهان اسلام مى‌شود.

بنابراين نبايد مسئولين امر در مقابل اين گونه خطاكاريهاى زيان‌بخش كه شايد برخى رنگ و بوى توطئه را هم بدهد ساكت بنشينند و هرگز اقدامى نكنند. به عنوان نمونه مى‌توان به ترجمه «مطران: يعقوب فرزند صليبى» از مقامات عالى‌رتبه كليسا به زبان سريانى اشاره كرد كه قطعا با سوء نيت ترجمه شده است؛ اين ترجمه در سال 1925 ميلادى چاپ و منتشر شده است.

ابو عبد الله زنجانى گويد: شايد اولين ترجمه به زبان لاتين (زبان علم در اروپا) در سال 1143 ميلادى به وسيله «كنت» با همكارى «پطرس طليطلى» و يك دانشمند عرب به انجام رسيد. اين ترجمه براى عرضه به «دى كلونى» انجام شد. مقصود از اين كار نوشتن ردّ بر قرآن بود. در سال 1594 ميلادى هنكلمان ترجمه قرآن را منتشر كرد و به دنبال آن در سال 1598 ميلادى چاپ ماراكى به همراه رديّه بر قرآن انتشار يافت.[2]

با توجه به آنچه درباره ترجمه‌هاى نارواى قرآن به عنوان نمونه بيان شد، وظيفه‌

[1] . عصمت بينارق، خالدارن؛ كتابشناسى جهانى ترجمه‌ها و تفسيرهاى چاپى قرآن مجيد؛ ترجمه محمد آصف فكرت، بنياد پژوهشهاى آستان قدس، 1373، ص 58.

[2] . تاريخ القرآن؛ ص 69.