(... و يادواره‌اى از قرآن كاردان است). ترجمه «حكيم» در اين آيه كه وصف قرآن است به «كاردان» صحيح نيست. آرى اگر وصف انسان باشد مناسب است. بلكه در اينجا معناى استوار مى‌دهد يا مشتمل بر مطالب حكمت‌آميز؛ ترجمه آيه چنين است:

(اينها را كه بر تو مى‌خوانيم از نشانه‌ها (ى حقانيت تو) است و يادآورى حكيمانه است). در آيه‌ «فَمَنْ يَعْمَلْ مِثْقالَ ذَرَّةٍ خَيْراً يَرَهُ»،[1] «مثقال ذرّة» را به معناى «وزن يك مورچه» ترجمه كرده است. در صورتى كه ذرّات پراكنده كه در نور آفتاب ديده مى‌شوند مقصود است و تقريبا فاقد وزن مى‌باشند. آيه‌ «سَأَلَ سائِلٌ بِعَذابٍ واقِعٍ»[2] را چنين ترجمه كرده است: (روان مايعى سيّال با عذابى كه سقوط خواهد كرد). گمان برده است طبق قرائت «سال سائل ...» سال به معناى مايعى سيّال است در صورتى كه آن قرائت صرفا همزه را تسهيل نموده است، نه آنكه ماده و ريشه كلمه را تبديل كرده باشد.[3]

- در ترجمه ابو القاسم پاينده نيز اشتباهاتى رخ داده است كه به برخى از آنها اشاره مى‌شود: در ترجمه آيه: «وَ وَصَّى بِها إِبْراهِيمُ بَنِيهِ وَ يَعْقُوبُ يا بَنِيَّ إِنَّ اللَّهَ اصْطَفى‌ لَكُمُ الدِّينَ ...»[4] چنين آورده است: (و ابراهيم آيين را به پسران خويش و يعقوب سفارش كرد: اى پسركان من خدا دين را براى شما برگزيد ...). مترجم گمان برده «يعقوب» عطف بر «بنيه» است. در صورتى كه عطف بر «ابراهيم» است و مرفوع. ترجمه آيه با حفظ ترتيب چنين است: (و ابراهيم و يعقوب (در واپسين لحظات عمر) فرزندان خود را به آيين، وصيت كردند (و هر كدام به فرزندان خويش گفتند) فرزندان من خداوند اين آيين پاك را براى شما برگزيده است ...). آيه‌ «وَ اخْتِلافِ اللَّيْلِ وَ النَّهارِ ...»[5] را به تفاوت شب و روز ترجمه كرده است، در حالى كه مقصود رفت و آمد شب و روز است كه همان معناى تعاقب و پشت سر هم رفت و آمد كردن است‌[6] و از ريشه «خلف» (پشت سر) گرفته شده است نه از ريشه «خلاف» به معناى مخالفت.

اينك فهرستوار نام مترجمان ترجمه‌هاى فارسى و نوع ترجمه‌ها كه در دوران اخير انجام شده است‌[7]، در جدول زير ارائه مى‌شود:

[1] . زلزال، 7.

[2] . معارج، 1.

[3] . مقاله حسين استاد ولى؛ فصلنامه مترجم؛ س 3، ش 10،( تابستان 1372)، ص 112- 114.

[4] . بقره، 132.

[5] . همان، 164.

[6] . مقاله سيد محمد فرزان؛ فصلنامه مترجم؛ س 3، ش 10،( تابستان 1372)، ص 156- 157.

[7] . رجوع كنيد به: مجله پيام قرآن؛ ص 44- 45.