بعدا با آيه «خمس رضعات يحرّمن» نسخ شد. عايشه گويد: موقع وفات پيغمبر (ص) اين دو آيه، جزء آيات قرآن تلاوت مى‌گرديد.[1]

10. ابو موسى اشعرى، گمان مى‌برد در قرآن سوره‌اى وجود داشته معادل سوره برائت و سوره ديگرى معادل سوره‌هاى «مسبحات»، كه اين سوره‌ها از قرآن ساقط شده و از بين رفته است. او مى‌گويد: فعلا يكى از آيات سوره معادل برائت را به ياد دارم:

«لو كان لابن آدم و اديان من مال لا تبغى واديا ثالثا و لا يملأ جوف ابن آدم الا التراب».

ابو موسى، ظاهرا، حديث وارد را با قرآن اشتباه گرفته است و نيز مى‌گويد: از سوره مفقودشده هم‌رديف مسبحات آيه‌اى را به ياد دارم: «يا ايها الذين آمنوا لم تقولون ما لا تفعلون فتكتب شهادة فى اعناقكم فتسألون عنها يوم القيامة»؛[2] ولى اين عبارتها از احاديث قدسى است كه به گمان ابو موسى از قرآن است.[3]

11. به صحابى جليل أبى بن كعب نسبت داده‌اند كه گفته است: سوره احزاب كه فعلا داراى 73 آيه است، معادل سوره بقره بوده و حدود 286 آيه داشت. اين گفتار را به عايشه نيز نسبت داده‌اند كه شايد غرض او تحريك مردم عليه عثمان بود.[4]

12. مالك بن انس گمان مى‌كرد كه بيش از يك‌چهارم از سوره برائت باقى نمانده است. او مى‌گويد: اين سوره هماورد سوره بقره بوده و از اول آن مقدار زيادى افتاده است و بسم الله الرحمن الرحيم نيز جزء آيات ساقط شده است، در اين زمينه روايات بسيارى آورده‌اند كه همگى ناتوانى ذهن مالك را مى‌رساند.[5]

فاجعه كتاب الفرقان. متأسفانه مشكلى كه اين گونه روايات به بار آورده اين است كه عدّه‌اى آنها را باور داشته و ترتيب اثر داده‌اند. آنها معتقد شده‌اند كه بعد از رحلت پيامبر تا موقع خلافت عثمان كه يكى كردن مصاحف انجام گرفت، آيه‌ها و سوره‌هايى از قرآن كم يا بر آن افزوده شده است و اين همان تحريف در قرآن است كه ضرورت دينى برخلاف آن را حكم مى‌كند.

يكى از كسانى كه تحت تأثير اين گونه باورهاى ناروا قرار گرفت محيى الدين بن عربى‌

[1] . صحيح مسلم؛ ج 4، ص 167 و دارمى؛ ج 2، ص 157 و ابو داود؛ ج 1، ص 224.

[2] . صحيح مسلم؛ ج 3، ص 120.

[3] . رجوع كنيد به: مسند احمد؛ ج 5، ص 219.

[4] . مسند احمد؛ ج 5، ص 132 و الاتقان؛ ج 2، ص 72 و صيانة القرآن من التحريف؛ ص 170- 171.

[5] . الاتقان؛ ج 1، ص 184 و المستدرك؛ ج 2، ص 330- 331 و الدر المنثور؛ ج 3، ص 209.