شيخ جعفر كبير كاشف الغطاء نيز بر همين رويّه استدلال كرده است:

روايات نقيصه (كم شدن قرآن) به روشنى مردود شناخته شده است، و ظاهر آن اصلا مورد قبول نمى‌تواند باشد. به ويژه رواياتى كه ثلث (بيش از دو هزار آيه) قرآن يا بسيارى از آن را افتاده پنداشته است؛ زيرا اگر چنين اتفاقى رخ داده بود بايد شهرت همگانى مى‌يافت، چون داعيه بر آن بسيار است و همواره دشمنان اسلام آن را دستاويز قرار مى‌دادند و بزرگترين طعن بر قرآن كريم تلقى مى‌كردند .... چگونه ممكن است چنين شده باشد، در حالى كه مسلمانان فوق‌العاده در حفاظت و حراست و ضبط آيات و حروف آن كوشا بوده‌اند؟ در برخى روايات آمده كه در قرآن نام بسيارى از منافقين بوده و افتاده است. چگونه ممكن است باور كرد در حالى كه پيغمبر (ص) با حكمت و اخلاق كريمانه خود هرگز به آنها تصريح نمى‌كردند و با آنها همانند ديگر مسلمانان رفتار مى‌كردند ...

... جاى شگفتى است، كسانى كه باور دارند احاديث وارده از پيغمبر اكرم تاكنون محفوظ و سالم مانده است و استدلال مى‌كنند كه اين كلمات پيوسته بر زبانها جارى و در كتب، ثبت و ضبط شده و در طول بيش از هزار سال به سلامت باقى مانده است. گويند:

اگر گزندى بر آنها وارد مى‌شد، مسلما برملا مى‌گرديد، ولى اين باور را درباره قرآن ندارند و مى‌گويند: بر آن نقيصه وارد شده و در طول تاريخ مخفى مانده است با آنكه عنايت به قرآن بيش از احاديث بوده و هست و بيشتر بر زبانها جريان دارد و ثبت و ضبط آن استوارتر بوده و هست.[1]

2. ضرورت تواتر قرآن‌

يكى از دلايل مهم دفع شبهه تحريف، مسأله ضرورت تواتر قرآن است. شرط پذيرفتن قرآن، چه در كل و چه در بعض، متواتر بودن آن است. قرآن در هر حرف و هر كلمه و حتى در حركات و سكنات نيز بايد متواتر باشد؛ يعنى همگان (جمهور مسلمين) آن را دست به دست و سينه به سينه، به طور همگانى نقل كرده باشند. ازاين‌رو، آنچه در زمينه تحريف گفته‌اند كه فلان كلمه يا فلان جمله، از قرآن بوده، چون با نقل آحاد روايت شده، قابل قبول نيست و طبق اصل «لزوم تواتر قرآن» مردود شمرده مى‌شود و اين اصل يكى از مسائل ضرورى اسلام و مورد اتفاق علماست و اساسا خبر واحد در مسائل اصولى‌

[1] . كاشف الغطاء، شيخ جعفر كبير؛ كشف الغطاء؛ كتاب القرآن، كتاب الصلاة، مبحث 7 و 8، ص 298- 299 و همو؛ الحق المبين؛ ص 11.