تحريف در همين‌جاست. آيا از قرآن چيزى كم شده است يا نه؟ به دليل برخى روايات اهل سنت- كه «حشويه»[1] آن را روايت كرده‌اند- و نيز رواياتى از شيعه- كه «اخباريون»[2] به آن دامن زده‌اند- مسئله كاستى از قرآن پيش آمده است؛ ولى مورد اجماع امت است كه هرگز بر قرآن چيزى افزوده نشده است.

دلايل نفى تحريف‌

آنچه در اينجا مى‌آوريم، خلاصه‌اى است از گفتار علماى اسلام درباره شبهه تحريف كه در كتابهاى كلامى و اصول فقه آورده شده است:

1. گواهى تاريخ‌

قرآن از روز نخست، مورد عنايت همگان، به ويژه مسلمانان بوده و هست. پيغمبر اكرم (ص) شخصا محافظ قرآن بود و پيوسته دستور حفظ، ثبت و ضبط آن را مى‌داد و مسلمانان موظف بودند آن را ثبت و حفظ كنند و بدين منظور از آن نسخه‌هاى متعدد تهيه مى‌كردند و در خانه‌هاى خود در ميان صندوق يا كيسه‌هاى مخصوص نگهدارى مى‌كردند. از همان زمان مسئله حفظ قرآن رواج يافت و عدّه بيشمارى به عنوان «حافظان قرآن» پيوسته در ميان جوامع اسلامى جايگاه بلندى براى خود اختصاص دادند و علاوه بر ثبت و ضبط قرآن در مصاحف، نسخه‌هاى متعددى را تهيه و در گستره كشور اسلامى پخش كردند.

خلاصه، يگانه حافظ و پاسدار اين كتاب آسمانى، در همه زمانها و مكانها، توده مسلمان بودند، آنى از آن غافل نمى‌ماندند و همواره به پاسدارى از آن مى‌پرداختند.

[1] . از اين جهت حشويّه ناميده شدند كه هرچه از احاديث به دست مى‌آوردند در درون انبانهاى خود مى‌ريختند. حشو يعنى درون. ابن جوزى مى‌گويد: شيوه آنان چنين بود كه احاديث خود را رواج دهند گرچه انباشته از بيهوده‌ها باشد و اين كار ايشان بسيار قبيح مى‌نمود؛ زيرا پيغمبر اكرم( ص) فرموده است: هركس حديثى از من نقل كند كه مى‌داند دروغ است، پس او خود يك دروغ‌پرداز است( الموضوعات؛ ج 1، ص 240).

[2] . اخباريون در گذشته به كسانى گفته مى‌شد كه بيشتر به جمع اخبار تاريخى مى‌پرداختند، ولى از سده يازدهم تاكنون به آن دسته از محدثين گفته مى‌شود كه در جمع روايات كمال تساهل را به خرج داده‌اند، رطب و يابس را در هم مى‌ريزند و از هركس هر چيزى را روايت مى‌كنند( رجوع كنيد به: صيانة القرآن من التحريف، ص 109 و ص 157 به بعد).