به خط كوفى و به حجمى بزرگ‌همت گماشت كه تصور مى‌رفت يكى از مصحفهاى اوليه عثمانى است. اين قرآن خالى از نقطه و علايم فتحه و كسره بود. چند ورق از اول آن افتاده و آخر آن نيز ناقص بود. اين قرآن از آيه هشتم سوره بقره: «وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ يَقُولُ آمَنَّا بِاللَّهِ وَ بِالْيَوْمِ الْآخِرِ وَ ما هُمْ بِمُؤْمِنِينَ» آغاز و به آيه چهارم از سوره زخرف: «وَ إِنَّهُ فِي أُمِّ الْكِتابِ لَدَيْنا لَعَلِيٌّ حَكِيمٌ» پايان مى‌يافت. اين قرآن در سمرقند پيدا شده بود و در اختيار كتابخانه سلطنتى در پطرزبورگ بود و انستيتوى آثار در تاشكند آن را با همان حجم اصلى و خصوصيات ديگر، در پنجاه نسخه فتوگرافى كرده، به مهم‌ترين دانشگاههاى كشورهاى اسلامى هديه نمود. نسخه‌اى از اين قرآن در كتابخانه دانشگاه تهران (با شماره 14403DSS ) موجود است.

در سال 1342 هجرى مطابق با 1923 ميلادى، مصر به سرپرستى مشايخ الازهر و به وسيله كميته‌اى كه وزارت اوقاف آن كشور تعيين كرده بود، قرآن را به چاپى نفيس رساند كه با قبول جهان اسلام روبه‌رو شد و چاپهاى بسيارى بر اساس آن انجام گرفت.

در سال 1370 هجرى مطابق با 1950، عراق نيز به چاپ نفيسى از قرآن دست زد و همچنين سراسر جهان اسلام به چاپ و نشر قرآن به بهترين صور و زيباترين انواع چاپ، همت گماشتند و اين روش همچنان در جهان اسلام، ادامه دارد.

همچنين قرآن ديگرى از خطاطى سورى به نام «عثمان طه» رواج يافت.

اين قرآن در كشورهاى سوريه، عربستان، ايران، لبنان و ديگر كشورهاى اسلامى چاپ شد. ويژگى اين چاپ تنظيم آيات در صفحه و تقسيم منظم حزبها و جزءهاى سى‌گانه قرآن است.[1]

[1] . براى اطلاع بيشتر از خط عثمان طه و ويژگيهاى آن رجوع كنيد به: خرمشاهى، بهاء الدين؛ قرآن‌پژوهى؛ ص 657.