مصحف عثمان ملتزم باشند و تغييرى در آن ندهند، و لو آنكه در آن غلطهاى املايى وجود داشته باشد و اين از آن نظر بود كه از آن پس هيچ‌كس، به عنوان اصلاح قرآن، تغيير و تحريفى در آن به وجود نياورد. و ازاين‌رو حضرتش تأكيد كرد كه از امروز هيچ‌كس نبايد به قرآن دست بزند.

گفته‌اند: وقتى كسى در محضر امام (ع) خواند: «وَ طَلْحٍ مَنْضُودٍ»[1]، امام (ع) با خود گفت: به چه مناسبت «طلح»؟ «طلع» صحيح است، چنانكه در جاى ديگر از قرآن آمده:

«وَ نَخْلٍ طَلْعُها هَضِيمٌ»[2]، اما اين موضوع اعتراضى از جانب امام نسبت به گوينده آن نبود و منظور آن نبوده كه كلمه را تغيير دهند، بلكه فقط امام سخنى را با خود گفته است؛ ولى كسانى كه اين سخن امام (ع) را شنيدند، از وى پرسيدند: آيا آن را تغيير نمى‌دهى؟

امام (ع) اين خواسته آنان را با تعجب تلقى كرد و به طور قاطع فرمود: از امروز هيچ تغييرى در قرآن نبايد داده شود.

«ان القرآن لا يهاج اليوم و لا يحوّل»

[3]

موضع امامان در حفظ مصحف مرسوم. مردى در حضور امام صادق (ع)، حرفى از قرآن را برخلاف آنچه مردم قرائت مى‌كردند، قرائت كرد. امام (ع) به او گفت: ديگر اين كلمه را به اين نحو قرائت مكن و همان‌طور كه همگان قرائت مى‌كنند تو نيز قرائت كن و نيز در پاسخ كسى كه از نحوه تلاوت قرآن سؤال كرده بود، فرمود: قرآن را به همان نحوى كه آموخته‌ايد بخوانيد.[4]

ازاين‌رو اجماع شيعه بر اين است كه آنچه امروز در دست ماست، همان قرآن كامل و تمام است‌[5] كه هرگز دچار تحريف و تغيير نشده است و قرائت مشهور، همان قرائت صحيح و درستى است كه خواندن آن در نماز صحيح است و استناد به نص موجود در تمام موارد، درست است و همان است كه به پيامبر (ص) وحى شده و چيزى جز اين نيست.

تصور نمى‌رود كه مخالفت عبد اللّه بن مسعود نيز مخالفتى اصولى بوده باشد.

او از اين جهت ناراضى و ناراحت بوده كه افرادى را براى انجام اين امر مهم انتخاب كرده‌

[1] . واقعه، 29.

[2] . شعراء، 148.

[3] . تفسير طبرى؛ ج 27، ص 104 و تفسير طبرسى؛ ج 9، ص 218.

[4] . وسائل الشيعة؛ ج 4، ابواب القراءة القرآن.

[5] . بحار الانوار؛ ج 92، ص 41- 42.