چند نكته:

(1) ملائكه در تَتَنَزَّلُ عَلَيْهِمُ الْمَلائِكَةُ كنايه از الهام‌هاى آسمانى، اشراقات و فيوضات الهى است. مضمون اين فيوضات اين است كه: «أَلَّا تَخافُوا وَ لا تَحْزَنُوا»؛ يعنى چه در حال و چه در آينده دغدغه‌اى در زندگى ندارند.

كسى كه از ابتدا درست حركت كرده است، در زندگى‌اش دغدغه‌اى نخواهد داشت؛ مانند دانش‌آموزى كه از روز اول تحصيل درست درس مى‌خواند و پله‌پله پيش مى‌رود. اين دانش‌آموز نيازى ندارد كه در شب امتحان با شتاب و هراس درس بخواند.

(2) وَ أَبْشِرُوا بِالْجَنَّةِ: وعده‌اى است به كسانى كه در اين مسير قدم گذاشته‌اند.

(3) نَحْنُ أَوْلِياؤُكُمْ فِي الْحَياةِ الدُّنْيا وَ فِي الْآخِرَةِ: پروردگار به هدايت‌شدگان وعده مى‌دهد كه ما عهده‌دار شما هستيم تا در مسير زندگى نلغزيد و از شما هم در اين دنيا و هم در آخرت سرپرستى مى‌كنيم. انسانى كه حق‌تعالى پشتوانه‌اش باشد، هيچ هراسى به خود راه نمى‌دهد.

(4) مَنْ أَحْسَنُ قَوْلًا مِمَّنْ دَعا إِلَى اللَّهِ؛ يعنى: چه كسى گفتار، رفتار و كردارش بهتر از انسانى است كه كارهايش خداگونه و همه حركت‌هايش، دعوت به سوى خداست.

2. اللَّهُ وَلِيُّ الَّذِينَ آمَنُوا يُخْرِجُهُمْ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَى النُّورِ وَ الَّذِينَ كَفَرُوا أَوْلِياؤُهُمُ الطَّاغُوتُ يُخْرِجُونَهُمْ مِنَ النُّورِ إِلَى الظُّلُماتِ‌[1]؛

«خداوند سرور كسانى است كه ايمان آورده‌اند. آنان را از تاريكى‌ها به سوى روشنايى بيرون مى‌برد و [لى‌] كسانى كه كفر ورزيده‌اند، سرورانشان طاغوتند كه آنان را از روشنايى به سوى تاريكى‌ها مى‌برند».

منظور از «ظلمات»، بن‌بست‌هايى است كه هر روز در برابر انسان‌ها قرار مى‌گيرد. انسانى كه پشتوانه الهى داشته باشد، به مجرد برخورد با يكى از بن‌بست‌ها و گره‌هاى زندگى، گره كارش گشوده شده، راه برايش باز مى‌شود.

[1] . بقره، 256.