خود، حفص‌[1]، منتقل كرده، نه به هيچ‌كس ديگر و اين همان فضيلت و شايستگى ويژه‌اى است كه تنها براى حفص فراهم آمد تا مسلمانان به او روى آورند و تنها قرائت او را بپذيرند.

حجّيت قرائات سبع‌

در اينجا اين سؤال مطرح مى‌شود كه آيا قرائات سبع، داراى حجّيت و ارزشِ اعتبارى هستند؟ آيا نمازگزار مى‌تواند يكى از اين قرائت‌ها را انتخاب كند؟

بيشتر فقها قائل به جواز مى‌باشند. مرحوم سيد محمد كاظم يزدى در العروةالوثقى و مرحوم سيد ابوالحسن اصفهانى در وسيلة النجاة، احتياط را در آن دانسته‌اند كه نمازگزار از قرائات سبع تجاوز نكند. آيت‌اللَّه خويى قرائت به قرائات متداول عصر ائمه را جايز دانسته و امام‌خمينى قدس سره احتياط را در اين دانسته‌اند كه از قرائات سبع تجاوز نشود.

مشهور ميان فقها، اختيار در انتخاب هر يك از قرائات سبع است. با آنكه در روايت امام‌صادق عليه السلام آمده‌است: «قرآن يكى است واز نزد واحد نازل شده است و اختلاف از جانب راويان است.»؛ اما مى‌گويند: ائمه معصومين رخصت داده‌اند كه طبق هر يك از قرائات مشهور قرائت كنند و روايت «اقرأوا كما يقرأ الناس» را دليل بر اين مدّعى‌ گرفته‌اند، ولى مرحوم سيد محسن حكيم در شرح عروه مى‌فرمايد: «حديث مزبور نمى‌تواند ناظر به قرائات سبع باشد؛ زيرا پديده حصر قرائات سبع در اوايل سده چهارم به‌وقوع پيوست؛ يعنى دو قرن پس از صدور حديث مذكور»[2]. بنابراين، حديث را به قرائات معروف در عصر ائمه،

[1] . حفص، فرزند همسر عاصم بود و در دامن وى پرورش يافته بود.

[2] . مستمك العروة الوثقى؛ ج 6، ص 245- 242.