3. پذيرفته شدن آن از سوى بزرگان: در تمام دوره‌هاى تاريخ، قرائت عاصم قرائتى بود كه بر همه قرائت‌ها ترجيح داشته و بين عامه مسلمانان و در مناطق مختلف رواج داشته است؛ به عنوان مثال: در ابتداى قرن چهارم، در جلسه قرائت ابن مجاهد- قارى بغداد- پانزده تن متخصص قرائت عاصم وجود داشته است و ابن مجاهد تنها قرائت عاصم را به آنان تعليم مى‌داد.[1] يا نفطويه ابراهيم بن محمد (درگذشته به سال 323)- كه پنجاه سال آموزش قرائت را به عهده داشت- جلسات خود را با قرائت عاصم آغاز مى‌كرد و سپس به قرائت‌هاى ديگر مى‌پرداخت.[2] احمد بن حنبل نيز گفته است: «عاصم مورد وثوق بود و من قرائت او را اختيار كرده‌ام»[3]. همچنين اكثر ائمه قرائت كوشيده‌اند تا اسناد قرائت خود را به عاصم متصل كنند.

4. اسناد حفص در نقل قرائت عاصم از على اميرالمؤمنين عليه السلام: كه اسنادى صحيح و عالى است و در ديگر قرائت‌ها نظير ندارد؛ زيرا: اولًا عاصم قرائت را به‌طور كامل از احدى غير از شيخ و استاد خود، ابوعبدالرحمان سلمى، اخذ نكرده است. ثانياً هيچ‌گاه با استاد خود ابو عبدالرحمان مخالفت نكرد، زيرا يقين داشت آنچه را از او فرا گرفته، دقيقاً همان است كه او از على عليه السلام آموخته است.

عاصم خود، در اين‌باره مى‌گويد: «من در قرائت، هيچ اختلافى با ابوعبدالرحمان سلمى نداشتم و در هيچ مورد با قرائت او مخالفت نورزيدم، زيرا به‌يقين مى‌دانستم كه ابوعبدالرحمان سلمى نيز در هيچ موردى با قرائت على عليه السلام مخالفت نورزيده‌است»[4].

ثالثاً عاصم، اختصاصاً اسناد طلايى و عالى قرائت خود را فقط به ربيب‌

[1] . معرفة القراء الكبار؛ ج 1، ص 217.

[2] . لسان الميزان؛ ج 1، ص 109.

[3] . ميزان الاعتدال؛ ج 2، ص 358.

[4] . الف) معرفة القراء الكبار؛ ج 1 ص 75 ب) الطبقات؛ ج 1، ص 348.