تفسير به‌شمار مى‌آمد. مثلًا در آيه‌ «وَ صالِحُ الْمُؤْمِنِينَ»[1] «واو» از «صالحوا» حذف و به‌صورت‌ «وَ صالِحُ الْمُؤْمِنِينَ» نوشته شده است؛ لذا معلوم نبود كه اين كلمه مفرد است يا جمع مضاف. خلاصه، اين‌گونه نارسايى‌ها در رسم‌الخط مصاحف اوليه مشكلات بسيارى را به بار آورد.

2. بى‌نقطه بودن حروف:

يكى از عواملى كه در قرائت قرآن مشكلات فراوانى ايجاد نمود، بى‌نقطه بودن حروف و جدا نكردن حروف نقطه دار از بى نقطه بود؛ لذا ميان «س» و «ش» هيچ فرقى نبود، همچنين ميان «ب»، «ت» و «ث» و حروف «ج»، «ح» و «خ» و ... تفاوتى وجود نداشت. خواننده بايد با دقت در معناى جمله و تركيب كلامى، حروف را تشخيص مى‌داد؛ مثلًا ابن عامر و كوفيون‌ «نُنْشِزُها ...»[2] و ديگران «نَنشرُها ...» خوانده‌اند.

3. خالى بودن از علايم و حركات:

كلمات در مصاحف اوليه، عارى از هرگونه اعراب و حركات ثبت مى‌شد؛ لذا براى خواننده غير عرب مشكل بود تا تشخيص دهد وزن و حركت كلمه چگونه است. حتى براى كسانى كه با زبان عربى آشنا بودند، دشوار بود تا بدانند شكل كلمه چگونه است؛ مثلًا مشخص نبود «اعلم» فعل امر است، يا فعل متكلم مضارع، يا افعل التفضيل، يا فعل ماضى از باب افعال؛ لذا حمزه و كسائى آيه‌ «قالَ أَعْلَمُ أَنَّ اللَّهَ عَلى‌ كُلِّ شَيْ‌ءٍ قَدِيرٌ»[3] را به صيغه امر خوانده‌اند و ديگران به صيغه فعل مضارع متكلم.

[1] . تحريم، 4.

[2] . بقره، 259.

[3] . بقره، 259.