نيز در مدينه نگه داشته شد كه آن‌را «امّ» و يا «امام» مى‌ناميدند.[1] يعقوبى دو نسخه ديگر را بر اين تعداد اضافه كرده كه به مصر و الجزيره فرستاده شده‌است.[2] مصحفى كه به هر منطقه‌اى فرستاده شده‌بود، در مركز منطقه حفظ مى‌شد و از روى آن، نسخه‌هاى ديگرى استنساخ مى‌شد تا در دسترس مردم قرارگيرد.

تنها قرائت اين مصحف‌ها رسميت داشت و هر نسخه يا قرائتى كه با اين مصحف‌ها مخالف بود، غير رسمى و ممنوع شناخته مى‌شد و استفاده از آنها موجب مجازات بود. مصحف مدينه مرجع عمومى بود و اگر ميان مصحف‌هاى فرستاده‌شده در بلاد ديگر، اختلافى پديد مى‌آمد، براى رفع اختلاف و تصحيح آنها به مصحف مدينه مراجعه مى‌شد.

گفته شده‌است عثمان همراه هر مصحف، يك قارى قرآن نيز به منطقه مورد نظر اعزام مى‌كرد تا قرآن را مطابق آن مصحف به مردم بياموزد؛ از جمله عبداللَّه‌بن‌سائب همراه با قرآن مكّه، مغيرةبن‌شهاب با مصحف شام، ابوعبدالرحمان سُلَمى با مصحف كوفه، عامربن‌عبدالقيس با مصحف بصره و ...

به مناطق مذكور اعزام شدند. زيدبن‌ثابت نيز از جانب خليفه به‌عنوان قارى مدينه تعيين گرديد.[3]

مشخصات كلى مصحف‌هاى عثمانى‌

1. ترتيب: ترتيب سوره‌ها در مصحف عثمانى، همان ترتيبى است كه در قرآن كنونى وجود دارد و با ترتيب مصحف‌هاى صحابه (به‌خصوص مصحف ابىّ‌بن‌كعب) تطبيق مى‌كرد و تنها در مواردى اندك با آنها مطابقت نداشت.

[1] . همان؛ ص 34.

[2] . تاريخ يعقوبى؛ ج 2، ص 160.

[3] . مناهل العرفان؛ ج 1، ص 397- 396.