كه افراد لايق و با كفايتى چون سيد قرّاء و صحابى بزرگ، ابىّ‌بن‌كعب، در ميان آنان بود[1]، متوسل شد و از او، مالك‌بن‌ابى عامر، كثيربن‌أفلح، انس‌بن‌مالك، عبداللَّه‌بن‌عباس، مصعب‌بن‌سعد، عبداللّه‌بن‌فطيمه و عده‌اى ديگر- كه جمعاً 12 نفر مى‌شدند- كمك گرفت. رياست اين دوره با ابىّ‌بن‌كعب بود. ابوالعاليه در اين باره مى‌گويد: «اينان قرآن را از مصحف ابىّ‌بن‌كعب گرد آوردند؛ ابىّ‌بن‌كعب خود املا مى‌كرد و ديگران مى‌نوشتند».[2]

مراحل انجام برنامه‌

هيأت يكسان سازى مصاحف مأموريت خود را در سه مرحله انجام داد:

الف) جمع آورى منابع و مآخذ صحيح و مقابله آنها و تهيه مصحف واحد؛

ب) نسخه بردارى از مصحف جديد و مقايسه نسخه‌هاى آماده‌شده با يكديگر به‌منظور حصول اطمينان نسبت به صحت آنها و عدم وجود اختلاف بين آنها؛

ج) جمع‌آورى مصحف‌ها يا صحيفه‌هايى كه قرآن در آنها ثبت شده‌بود از تمامى بلاد اسلامى و محو و نابود كردن آنها، انتشار مصحف جديد و الزام همه مسلمانان به قرائت اين مصحف و منع آنان از تلاوت مصحف‌ها و قرائت‌هاى ديگر.

در مرحله اول عثمان از همه مسلمانان خواست كه هر قسمت از قرآن را كه از پيامبر شنيده‌اند، در اختيار هيأت بگذارند. در پى آن مردم، الواح، استخوان‌ها و چوب‌هايى را كه قرآن بر آن نوشته شده بود، آوردند. همچنين صحيفه‌هايى كه در عهد ابوبكر، قرآن در آنها ثبت شده بود و نزد حفصه قرار داشت را نيز طلب كرد. حفصه در ابتدا از تسليم آنها به عثمان خوددارى كرد. (شايد نگران آن بود

[1] . تهذيب التهذيب؛ ج 2 ص 187.

[2] . مصاحف سجستانى؛ ص 30.