اشتباه يا عمداً از آن كاسته شده است.

شبهه تحريف در قرآن به سه معنى اخير است و بيشتر بحث درباره مسأله تحريف در همين‌جاست. دليل مطرح شدن مسأله كاستن از قرآن برخى روايات اهل سنت و نيز رواياتى از شيعه است؛ ولى اين موضوع مورد اجماع است كه هرگز بر قرآن چيزى افزوده نشده است.

منشأ قول به تحريف‌

منشأ قول به تحريف، رواياتى است كه در كتب حديثى اهل سنت و شيعه آمده است. ظاهر اين روايات به تحريف كتاب دلالت دارد؛ اما يا سندهاى آنها ضعيف و فاقد اعتبار است، يا دلالتهاى آنها نارسا و قابل تأويل است؛ به همين دليل در كتب اصولى و كلامى، اين روايات به طور كلى مردود شناخته شده است.

علامه شيخ محمد جواد بلاغى در مقدمه تفسير «آلاءالرحمان» درباره اين‌گونه روايات مى‌گويد: «برخى [از اين روايات‌] از نظر مفهوم، اختلاف بسيار دارند و به تنافى و تعارض منتهى مى‌گردند؛ به‌علاوه سند بيشتر اين روايات به كسانى باز مى‌گردد كه علما آنان را به ضعف گفتار، فساد مذهب و جفا در روايت وصف كرده‌اند و برخى از آنها نيز به دروغ‌گويى و دروغ‌پردازى شهرت دارند و هرگز نقل روايت از آنان جايز نيست؛ گروهى حتى امامت ائمه را قبول نداشتند و با آنان دشمنى مى‌كردند. اين اوصاف كافى است كه روايت اين افراد قابل اعتماد نباشد»[1].

اينجانب با بررسى تمام اين روايات- چه منقول از اهل سنت و چه منقول از شيعه- چنين يافتم كه اين قبيل روايات- كه طعن بر شريعت است- غالباً يا

[1] . تفسير آلاء الرحمان؛ ج 1، ص 25.