«وَ كَذلِكَ أَوْحَيْنا إِلَيْكَ قُرْآناً عَرَبِيًّا لِتُنْذِرَ أُمَّ الْقُرى‌ وَ مَنْ حَوْلَها ...».[1]

پيامبران، مردان تكامل يافته‌اى هستند كه آمادگى دريافت وحى را در خود فراهم ساخته‌اند. امام‌حسن عسكرى عليه السلام در اين‌باره مى‌فرمايد: «خداوند، قلب و روان پيامبر را بهترين و پذيراترين قلب‌ها يافت و آنگاه او را براى نبوّت برگزيد».[2] پيامبر گرامى اسلام صلى الله عليه و آله فرموده‌اند: «خداوند، پيامبرى برنيانگيخت، مگر آنكه عقل خود را به كمال رسانده باشد و خرد او از خرد تمام امتش برتر باشد».[3] طبق گفته صدرالدين شيرازى، پيش از آنكه ظاهر پيامبر به نبوّت آراسته گردد، باطن او حقيقت نبوّت را دريافت كرده بود.[4] پديده وحى همانند الهام، به تابناك شدن درون در مواقع خاص، اطلاق مى‌شود. با اين تفاوت كه منشأ الهام بر الهام گيرنده پوشيده است، ولى منشأ وحى بر گيرنده وحى- كه پيامبرانند- روشن است. به همين علت، پيامبران هرگز در گرفتن پيام آسمانى دچار حيرت و اشتباه نمى‌شوند؛ زيرا بر منشأ وحى و كيفيت انجام آن آگاهى حضورى كاملى دارند.

زراره از امام‌جعفر صادق عليه السلام پرسيد: «چگونه پيامبر مطمئن شد كه آنچه به او مى‌رسد، وحى الهى است و نه وسوسه‌هاى شيطانى؟» امام عليه السلام فرمود: «هرگاه خداوند بنده‌اى را براى رسالت برگزيند، به او آرامش و وقار ويژه‌اى ارزانى مى‌دارد، به‌گونه‌اى كه آنچه از جانب حق بدو مى‌رسد، همانند چيزى خواهد بود كه با چشم باز مى‌بيند»[5].

خداوند براى رفع هرگونه تعجب و يا توهّمى بى‌جا در مورد برانگيختن پيامبرى از ميان مردم مى‌فرمايد:

[1] . شورى، 7.

[2] . بحارالانوار؛ ج 18، ص 205، حديث 36.

[3] . اصول كافى؛ ج 1، ص 13.

[4] . شرح اصول كافى؛ ج 3، ص 454.

[5] . بحارالانوار؛ ج 18، ص 262، حديث 16.