بيرون مى‌آورد. اين پيام‌هاى ره‌گشا، همان سروش غيبى است كه از پشت پرده ظاهر شده و به مدد انسان مى‌آيد؛ اين سروش غيبى كه از عنايت الهى سرچشمه گرفته، در قرآن به نام وحى تعبير شده‌است. قرآن درباره مادر موسى عليه السلام مى‌فرمايد:

«وَ لَقَدْ مَنَنَّا عَلَيْكَ مَرَّةً أُخْرى‌ إِذْ أَوْحَيْنا إِلى‌ أُمِّكَ ما يُوحى‌ أَنِ اقْذِفِيهِ فِي التَّابُوتِ فَاقْذِفِيهِ فِي الْيَمِّ فَلْيُلْقِهِ الْيَمُّ بِالسَّاحِلِ يَأْخُذْهُ عَدُوٌّ لِي وَ عَدُوٌّ لَهُ‌ ... فَرَجَعْناكَ إِلى‌ أُمِّكَ كَيْ تَقَرَّ عَيْنُها وَ لا تَحْزَنَ ...؛[1] و به راستى، بار ديگر [هم‌] بر تو منّت نهاديم هنگامى كه به مادرت آنچه را كه [بايد] وحى مى‌شد وحى كرديم كه او را در صندوقچه‌اى بگذار، سپس در آبش افكن تا آب [/ رود نيل‌] او را به كرانه اندازد [و] دشمن من و دشمن وى، او را برگيرد ... پس تو را به سوى مادرت باز گردانديم تا ديده‌اش روشن شود و غم نخورد ...».

بر اساس اين آيات، وقتى موسى عليه السلام تولّد يافت، مادرش نگران حال او شد.

ناگهان بارقه‌اى در خاطرش گذشت كه با توكّل بر خدا او را شير دهد و هرگاه احساس خطر كرد او را در صندوقى چوبين قرار دهد و بر روى آب رها كند.

همچنين بر خاطرش گذشت كه طفل به او باز مى‌گردد و هرگز نبايد اندوهناك باشد. اين افكار، بارقه اميدى بود كه از ذهن مادر حضرت موسى عليه السلام گذر كرد.

اين‌گونه انديشه‌هاى روشن كننده راه و نجات دهنده از بيم و هراس، الهام رحمانى و عنايت ربانى است كه در مواقع ضرورت به يارى بندگان صالح مى‌آيد.

البته قرآن اين نوع وحى را در مورد وسوسه‌هاى شيطانى نيز به‌كار برده است:

«.. وَ إِنَّ الشَّياطِينَ لَيُوحُونَ إِلى‌ أَوْلِيائِهِمْ لِيُجادِلُوكُمْ ...».[2]

4. وحى رسالى: وحى به اين معنا شاخصه نبوّت است و در قرآن بيش از هفتاد مرتبه از آن ياد شده‌است:

[1] . طه، 40- 37.

[2] . انعام، 121.