بر آنكه امر و تدبير حكيم و جهانيان براى صلاح و مصلحت آنان است.

[باد و ويژگيهاى آن‌]

اى مفضّل! تو را از باد و خواص آن آگاه مى‌كنم. نمى‌نگرى كه هنگام خوابيدن و ركود باد، چگونه مصيبت به پا مى‌شود و جانها را در معرض هلاكت مى‌افكند، سالمان را بيمار و زار و بيماران را هلاك و ناكار و ميوه‌ها را فاسد و نابود و دانه‌ها و سبزيها را آلوده و بى‌سود مى‌گرداند. «وبا» را به دنبال دارد و غلات را نابود مى‌سازد. پس وزش بادها از تدابير و حكمتهاى حكيم و آفرينشگر است كه به صلاح جهان و جهانيان در جريان مى‌افتد.

[هوا و اصوات‌]

تو را از يك ويژگى و خاصيت ديگر هوا آگاه مى‌كنم: «صدا» اثرى است كه بر اثر اصطكاك اجسام در «هوا» پديد مى‌آيد و «هوا» آن را به گوشها مى‌رساند. مردم [با همين‌] صدا در حاجتها و معاملات خود در طول روز و بخشى از شب با يك ديگر سخن مى‌گويند.

اگر اثر اين سخن، مانند نوشته‌اى كه بر كاغذ مى‌ماند، در هوا مى‌ماند، جهان از آن آكنده مى‌شود و به زيان و ضرر اينان تمام مى‌شد. نيز مى‌بايست كه تند تند به تجديد و تعويض آن بپردازند. البته نه مانند نوشتن بر كاغذ؛ زيرا سخنان ملفوظ بيش از كلمات مكتوب است. آفرينشگر حكيم- جلّ و علا- اين هوا را چون كاغذى پوشيده قرار داده كه سخنان را حمل كند و در تمام جهان نياز آدمى را بردارد. آنگاه آن را محو مى‌كند و از نو پاكيزه و سفيدش مى‌گرداند. و اين كار