مانند تير نتراشيده كرده است. وقتى كسى نگاهشان مى‌كند آنان را مريض مى‌پندارد در حالى كه مرضى ندارند، يا گمان مى‌كند عقل خود را از دست داده‌اند، بلى مسأله بزرگى اينان را مشغول كرده است.

آنگاه كه عظمت خداوند و قوّت سلطه او را بياد مى‌آورند به اضافه آنچه از ياد مرگ و مسيرهاى هولناك قيامت كه با آن مشغولند، اين مطالب قلبهايشان را به وحشت انداخته و فكرشان را بر هم مى‌زند و عقلهاشان را دچار فراموشى مى‌كند، و پوستشان از ياد آن جمع مى‌شود.

و آنگاه كه حال خود را باز يافتند هر چه زودتر با اعمال پاكيزه به سوى خداوند رو مى‌كنند. براى خداوند به عمل كم راضى نمى‌شوند و عمل بسيار را براى او زياد نمى‌بينند.

فرار مؤمنين از تعريف ديگران‌

آنان خود را متّهم مى‌دانند[1] و از اعمالشان ترس دارند. اگر كسى يكى از آنان را به پاكى ياد كند از آنچه مى‌گويند مى‌ترسد و با خود مى‌گويد: «من بهتر از ديگران خود را مى‌شناسم، و پروردگارم مرا بهتر از ديگران مى‌شناسد. پروردگارا، مرا به آنچه مى‌گويند مؤاخذه مفرما، و مرا بهتر از آنچه گمان مى‌كنند قرار بده، آنچه را مردم نمى‌دانند بر من ببخش، تو عالم به غيبها و پوشاننده عيبها هستى».

علامات ظاهرى مؤمن‌

از علامات هر كدام از مؤمنين اين است كه در آنان مى‌بينى: قوّت در دين، عاقلانه فكر كردن هنگام نرمى، ايمان بهمراه يقين، حرص بر علم، فهم همراه فقه، علم همراه حلم، دلسوزى در خرج كردن، زيركى همراه با مدارا، ميانه روى در حالت استغناء، خشوع در عبادت، تحمّل در فقر، صبر در زمان شدّت، و رحم در آنچه برايش سختى‌

[1] يعنى خود را خوب نمى‌دانند و خودپسند نيستند.