بعد از آن قيس آيه‌اى از آنچه در باره امير المؤمنين عليه السّلام نازل شده بود ترك نكرد مگر آنكه يادآور شد.

امير المؤمنين عليه السّلام صديق و فاروق و صاحب علم كتاب‌

معاويه گفت: «صدّيق» امّت ابو بكر و «فاروق» آن عمر است، و آنكه علم كتاب نزد اوست عبد اللَّه بن سلام است! قيس گفت: سزاوارتر به اين اسمها و صاحب حقيقى آن كسى است كه خداوند در باره او چنين نازل كرده است: أَ فَمَنْ كانَ عَلى‌ بَيِّنَةٍ مِنْ رَبِّهِ وَ يَتْلُوهُ شاهِدٌ مِنْهُ‌[1]، «آيا كسى كه دليلى از طرف پروردگارش دارد و شاهدى پشت سر آن مى‌آيد ..»، و كسى است كه خداوند جلّ اسمه در باره او مى‌گويد: إِنَّما أَنْتَ مُنْذِرٌ وَ لِكُلِّ قَوْمٍ هادٍ[2]، «تو ترساننده هستى و هر قومى هدايت‌كننده‌اى دارد»، بخدا قسم اين طور نازل شد كه «على هدايت‌كننده هر قومى است» و شما اين را حذف كرديد، و آن كسى است كه پيامبر صلى اللَّه عليه و آله او را در غدير خم نصب كرد و فرمود: «هر كس كه من نسبت به او از خودش بيشتر اختيار دارم على هم نسبت به او از خودش بيشتر اختيار دارد»، و پيامبر به او در جنگ تبوك فرمود: «تو نسبت به من همچون هارون نسبت به موسى هستى مگر آنكه پيامبرى بعد از من نيست».

2 ابتداى برنامه معاويه در لعن و برائت از امير المؤمنين عليه السّلام‌

معاويه آن روز در مدينه بود، منادى او نداد داد[3] و نوشته‌اى هم به همه شهرها براى كارمندانش نوشت كه: «امانم را برداشتم از كسى كه حديثى در مناقب على بن ابى طالب يا

[1] سوره هود: آيه 17.

[2] سوره رعد: آيه 7.

[3]« ج»: وقتى معاويه اين مطلب را از قيس شنيد كينه‌اش به جوش آمد و دستور داد مناديش در مدينه ندا كند و ....