20 وصيّت ابو ذر به امير المؤمنين حقيقى! عكس العمل اصحاب صحيفه ملعونه در مسأله «إمرة المؤمنين»، دو بار تسليم به إمرة المؤمنين، اصحاب صحيفه و اصحاب عقبه، عمار و حذيفه در فتنه سقيفه، سؤال سليم از عمار و حذيفه در باره سقيفه.

وصيّت ابو ذر به امير المؤمنين حقيقى!

سليم بن قيس مى‌گويد: هنگامى كه عثمان ابو ذر را به ربذه تبعيد كرده بود[1] در آنجا نزد ابو ذر حاضر شدم. او به امير المؤمنين عليه السّلام در مورد خانواده و اموالش وصيّت كرد.

كسى به ابو ذر گفت: كاش به امير المؤمنين عثمان وصيّت كرده بودى!! ابو ذر گفت: من به امير المؤمنين حقيقى وصيّت كرده‌ام. امير المؤمنين على بن ابى طالب عليه السّلام كه در زمان پيامبر صلى اللَّه عليه و آله و به دستور او بعنوان «امير المؤمنين» بر او سلام كرديم.

آن حضرت فرمود: به برادرم و وزيرم و وارثم و خليفه‌ام در امّتم و صاحب اختيار هر مؤمنى بعد از من بعنوان «امير المؤمنين» سلام كنيد، چرا كه اوست باعث قوام زمين كه بخاطر آن آرام گرفته است، و اگر او را از دست بدهيد زمين و آنچه روى آن است به چشمتان زشت مى‌آيد[2].

[1] در بحار: ج 8 قديم ص 305 روايت كرده كه عثمان به ابو ذر گفت: اذيت تو به من و اصحابم زياد شده است، بايد به شام بروى. و او را از مدينه به شام اخراج كرد. ابو ذر در شام به كارهاى معاويه اعتراض مى‌كرد، و لذا معاويه به عثمان در مورد ابو ذر نامه‌اى نوشت. عثمان در جواب نوشت:« جندب( يعنى ابو ذر) را بر چهارپايى سخت و خشن سوار كن و بفرست». معاويه هم ابو ذر را همراه كسى فرستاد كه شب و روز راه مى‌پيمود و او را بر شتر پيرى كه غير از جهازى روى آن نبود سوار كرد تا به مدينه آورد در حالى كه گوشت رانهايش از رنج و تعب ريخته بود.

وقتى ابو ذر به مدينه رسيد عثمان كسى را فرستاد كه هر جا مى‌خواهى برو. ابو ذر گفت: به مكه؟ عثمان گفت: نه! گفت: پس بيت المقدس؟ گفت: نه! گفت: پس به يكى از دو شهر كوفه و بصره؟ گفت: نه! ولى تو را به« ربذه» خواهم فرستاد. عثمان ابو ذر را به آنجا فرستاد و در آنجا بود تا از دنيا رفت.

[2] كنايه از اينكه با فقدان او چنان دگرگونى در زمين ايجاد مى‌شود كه از صورت اصلى خارج مى‌شود. اين حديث مى‌تواند در مجموع به معنى« لو لا الحجّة لساخت الارض بأهلها» باشد، و منظور از« او» شخص امير المؤمنين و جانشينانش عليهم السّلام هستند.