مسلمين از حقايق دينشان آگاه باشند، و خيانتها و ضلالتهاى حاكمان غاصب مردم را به جهنّم نكشاند، چنان كه امام صادق عليه السّلام مى‌فرمايد:

«علماء شيعتنا مرابطون في الثّغر الّذى يلى ابليس و عفاريته، يمنعونهم عن الخروج على ضعفاء شيعتنا و عن ان يتسلّط عليهم ابليس و شيعته النّواصب»[1]، «علماى شيعيان ما در مرزى هستند كه در سوى ديگر آن ابليس و دار و دسته‌اش هستند. اينان مانع از شياطين مى شوند كه به ضعفاى شيعيان ما حمله كنند، و از اينكه ابليس و پيروان ناصبى‌اش بر آنان مسلّط شوند».

سليم براى رسيدن به اين هدف، پس از شناخت حقيقت، ارتباط خود را با امير المؤمنين عليه السّلام و اصحاب گرامش سلمان و ابو ذر و مقداد و امثال آنان محكم نمود و از چشمه پر فيض اهل بيت عليهم السّلام سيراب شد.

او به دور از چشم حاكمان، آنچه از ايشان مى‌شنيد ثبت مى‌كرد و جزئيات وقايع تاريخى را سؤال مى‌كرد. در همان حال با صحابه ديگر هم تماس مى‌گرفت و از آنان هم مى‌پرسيد، تا بدين وسيله اسناد تاريخ را نزد دوست و دشمن محكم كرده باشد.

سليم در زمان عثمان‌

در سال بيست و سوّم هجرت، عثمان به حكومت رسيد. در اين زمان سليم از اصحاب خاص امير المؤمنين عليه السّلام به شمار مى‌رفت و پنهانى به برنامه خود در ثبت حديث و تاريخ ادامه مى‌داد، در حالى كه ممنوعيّت‌هاى قبلى همچنان ادامه داشت و شدّت يافته بود.

در زمان عثمان، سليم همچنان ارتباط قوى با ابو ذر و مقداد داشت در حالى كه سالها بين او و سلمان جدايى افتاده بود، چه آنكه از سال 16 هجرى سلمان به مدائن رفته و در آنجا از دنيا رفته بود.

[1] بحار الانوار: ج 2 ص 5 ح 8.