خيلى از كارهايى كه ما مى‌كنيم و لغزشهايى كه از ما سر مى‌زند، بر اثر عدم مراقبت است. خيلى از گناهان را ما با قصد قبلى انجام نمى‌دهيم؛ از خود غفلت مى‌كنيم، زبان ما به غيبت و تهمت و شايعه‌پراكنى و دروغ آلوده مى‌شود؛ دست ما و چشم ما هم همين‌طور. بنابراين غفلت است كه ما را در بلا مى‌اندازد. اگر مراقب چشم و زبان و دست و امضاء و قضاوت و نوشتن و حرف زدنمان باشيم، بسيارى از خطاها و گناهان بزرگ و كوچك از ما سر نمى‌زند. اگر مراقب دل خود باشيم، دچار حسد، بدخواهى، بددلى، كينه، بخل، ترسهاى بى‌مورد، طمع به مال و منال دنيا و طمع به ناموس و مال ديگران در دل ما رسوخ نمى‌كند. اين مراقبت در انسان، جاده‌ى نجات است. عاقبت نيك، در سايه‌ى اين مراقبت به دست مى‌آيد؛ «وَ الْعاقِبَهُ لِلْمُتَّقينَ».[1] اگر اين مراقبت در انسانى باشد، امكان گناه از او بسيار كم مى‌شود. عدالت يك انسان هم از همين مراقبت سرچشمه مى‌گيرد؛ استقامت يك انسان و يك ملت هم از همين مراقبت سرچشمه مى‌گيرد؛ حق‌جويى و حق‌پويى هم از همين مراقبت سرچشمه مى‌گيرد. اين مراقبت و اين تقوا مادر همه‌ى نيكى‌هاست؛ هدايت هم به خاطر اين مراقبت ايجاد مى‌شود؛ پيشرفت دنيا و آخرت هم ناشى از همين مراقبت است. وقتى مراقبت كنيم، فكر ما هم بيكار نمى‌ماند؛ دل ما هم به راه كج نمى‌رود؛ جوارح و اعضاى ما هم خطا و لغزش پيدا نمى‌كند يا كم پيدا مى‌كند. دنيا و آخرت زير سايه‌ى تقواست؛ اين درس اميرالمؤمنين است.[2] «من كان لله كان الله له»؛[3] هركس براى خدا كار كند، خدا هم همه‌ى اين قدرت عظيم خود را براى او، در جهت او و در خدمت او قرار خواهد داد.

[1] - و سرانجام( نيك) براى پرهيزكاران است!( الأعراف: 128)

[2] - بيانات رهبر معظم انقلاب در خطبه‌هاى نماز جمعه‌ى تهران 28/ 5/ 1384

[3] - مصباح الشريعه( ترجمه عبد الرزاق گيلانى)، ص 180