ايشان نيز در مدّت كمترى توسّط امام على عليه السّلام و امام حسن عليه السّلام با پشتيبانى مسلمانان به منصّه ظهور نشست و مردم شاهد حكومت معصوم عليه السّلام بودند. پس در زمانى كه شرايط سياسى و اجتماعى براى اين امر آماده بوده، پيامبر صلّى اللّه عليه و اله و ائمه اطهار عليهم السّلام از به عهده گرفتن آن ابائى نداشته و از آن سرباز نزدند.

حال سؤال اين است كه اگر در زمان عدم دسترسى به معصومان عليهم السّلام مثل دوران غيبت، شرايط روزگار همانند مدّت محدود زمان امام على عليه السّلام و امام حسن عليه السّلام شود كه حكومت تشكيل دادند، آيا اين شأن مهمّ به اشخاصى واگذار شده است يا دست كم ايشان شرايط و ويژگى‌هايى را براى كسى كه مى‌خواهد اين منصب را كه بايد مشروعيّت الهى داشته باشد، مشخّص نموده‌اند؟ يا اين‌كه شيعيان، بايد هم‌چنان تحت استعمار ظالمان باقى مانده و اجراى احكام الهى را تعطيل شده بيابند؟

اگر زمانى توانستند زمام امور حكومت را به دست گيرند، آيا بدون پمراجعه به رهنمودهاى ائمّه عليهم السّلام مى‌توانند، يا حكومت را رها كنند و يا بر پايه سليقه خود، هر كسى را به عنوان حاكم و ولىّ امر بگمارند؟

با اين توضيحات مشخّص مى‌شود كه مى‌توان جايگاه ديگرى براى طرح اين بحث يافت و آن، مبحث نبوّت و امامت و استمرار آن در زمان غيبت است.

4- 2. دلايل اثبات ولايت فقيه در علم كلام‌

پيش از بررسى ادلّه كلامى ولايت فقيه، ناگزيريم به چند نكته بپردازيم تا روشن شود كه: