فرضيّه اوّل و دوم، در ميان انديشمندان مذهب هيچ طرفدارى ندارد و كسى از فقيهان يا متكلّمان شيعى را نمى‌توان يافت كه به تعطيل حكومت رأى داده باشد و يا كليّه حكومت‌ها را در عصر غيبت مشروع بداند.

شيعه از اين دوران، به عصر غيبت تعبير مى‌كند، كه امام معصوم عليه السّلام به دلايلى كه به مصلحت امّت و به امر خداست، در پس پرده غيبت است تا زمانى كه به امر خداوند قيام نموده و جهان را به سوى عدل و انصاف سوق دهد.

دلايلى كه در اين‌جا براى ضرورت نصب اقامه مى‌شود، به سه دسته تقسيم مى‌شود:

الف) دلايل عقلى محض‌

ب) دلايل مركّب از عقل و نقل‌

ج) دلايل نقلى محض‌

1- 2- 3- 3. دلايل عقلى محض‌

1. دليل لطف‌

با قبول مقدّمات دليل لطف، اختصاص دادن آن به حكومت معصوم عليه السّلام وجهى ندارد؛ البتّه معصوم بودن وى لطف ديگرى است. پس حتّى با فقدان شرط عصمت در زمامدار مانند عصر غيبت، باز هم لطف اوّل (يعنى برگزيدن حاكم) براى اصلاح نظام جامعه و جلوگيرى از مفاسد هرج‌ومرج، وجوب حكومت را عقلا از سوى خداوند اثبات و نصب را لازم مى‌سازد. بنابراين، لزوم جعل الهى و تعيين حاكم از سوى او، چه در زمان حضور امام معصوم عليه السّلام‌