روايات، آمده‌اند، و نمى‌توان به راحتى مجموعه متون را به دو بخش: اكثريت دالّ بر احكام ثابت و اقليّت دالّ بر احكام متغيّر، تقسيم كرد. بلكه در واقع بايد تقسيمى سه ضلعى داشت و متون دينى را به دو بخش اقليت كه يكى دال بر عناصر جهان‌شمول فقط و ديگرى بر عناصر موقعيتى به تنهايى است و يك بخش اكثريت كه در آن عناصر جهان‌شمول و موقعيتى در كنار هم و با هم بلكه در هم تنيده بيان شده‌اند، تقسيم كرد، و اگر دقيقتر از اين نگاه كنيم باز به يك تقسيم دو ضلعى مى‌رسيم؛ زيرا همواره، عناصر موقعيتى بر عناصر جهان‌شمول مبتنى است و از آن حكايت دارد.

بنابر اين، نصوص دينى به دو بخش: اقليّت دالّ بر احكام ثابت و عناصر جهان‌شمول، و اكثريت دالّ بر احكام جهان‌شمول و موقعيتى با هم و به گونه‌اى در هم تنيده، بايد تقسيم شود.

2. در هرجا ما حكمى را متغيّر و موقعيتى معرفى كرديم، هنوز كار ما به به پايان نرسيده، بلكه بايد در آن مورد به جستجوى عناصر جهان‌شمولى باشيم كه اين حكم موقعيتى را در آن وضعيت خاصّ اقتضا نموده است و چه بسا اين عناصر جهان‌شمول در شرايط فعلى نيز غير از آنچه طبيعت امر بدون در نظر گرفتن اين عناصر ثابت اقتضا مى‌كند، مقتضايى خاصّ داشته باشد.

ب- ارتباط نظام‌مند عناصر جهان‌شمول و موقعيتى‌

آنچه در بخش پيشين اشاره كرديم، مربوط به نحوه بيان عناصر