در واقع چنين چيزى بود يكى از مصالحى است كه وجود قانون اساسى را در يك كشور اقتضا مى‌كند. با اين وصف، پاسخ پرسش سوم نيز آشكار مى‌گردد.

مفهوم سرزمين و كشور در اسلام‌

امروز، در جغرافياى سياسى معاصر، جهان به كشورهاى مختلفى تقسيم مى‌شود كه مرزهاى قراردادى و پذيرفته شده از سوى دولت‌ها، آنها را از هم جدا مى‌كند و در هر كشور، حكومتى برپاست. كسانى كه در يك كشور زندگى مى‌كنند، براساس موازين خاصّى «شهروند» آن كشور محسوب و ديگران «خارجى» تلقى مى شوند. احكام جارى در يك كشور برخى مخصوص شهروندان، گروهى مختصّ به خارجيان مقيم آن كشور و دسته‌اى مشترك ميان هر دو است.

آيا اين مرزبندى‌هاى جغرافيايى از ديدگاه اسلام ارزش و اعتبارى دارد؟ به ديگر سخن جهانى كه اسلام ترسيم مى‌كند، چگونه است؟

در پاسخ به اين سؤال بايد گفت: اسلام خود را دين تمام جهان، براى تمام زمان‌ها معرّفى مى‌كند و همه جهان را سرزمين خود مى‌داند كه بايد در آنجا پذيرفته و به آن عمل شود. قسمت‌هايى كه اكثريت مردم اين آيين الهى را پذيرفته‌اند، «بلد الاسلام» يا «دار الاسلام» (سرزمين اسلام) و قسمتهاى ديگر جهان «بلد