امام رازى مى‌گويد: عموم مفسران معتقدند كه مراد از آيات ياد شده شكافته شدن ماه در زمان رسول گرامى است.[1] در مورد «شق القمر» مسلّما عامل مرموزى در كار بوده است كه توانسته چنان اثرى را پديد آورد. و هيچ‌گاه نمى‌توان گفت كه پيامبر با نيروى بشرى اين كار را انجام داده است، بلكه پيامبر از نيروى مافوق بشرى و طبيعى استمداد نموده و مبدأ چنين كارى گرديده است.

دليل بر اين‌كه اراده و خواست پيامبر در اين كار مؤثر بوده اين است كه اين كار درست در موقعى انجام گرفته كه از او همين كار خواسته شد، و بنا به برخى از روايات لحظه‌اى كه پيامبر با انگشت خود به آن اشاره نمود، ماه دو نيم گرديد و علت اينكه پيامبر از چنين وسيله ساده‌اى استفاده نمود همان است كه در گذشته به نكته آن اشاره نموديم.

گواهى از نهج البلاغه‌

امير مؤمنان در خطبه «قاصعه» مى‌گويد: من درحضور پيامبر گرامى بودم كه قريش آمدند و گفتند: تو مقامى بزرگ را كه هرگز نياكان تو آن را ادّعا نكرده‌اند، ادّعا مى‌كنى. ما از تو كارى مى‌خواهيم كه هرگاه بر آن جامه عمل بپوشانى، مى‌دانيم كه تو پيامبر و فرستاده خدا

[1] - مفاتيح الغيب، ط نخستين، مصر، ج 748 ذيل تفسير سوره قمر.