تفسير غير صحيح كارهاى اولياى الهى‌

گاهى اين نوع كارهاى خارق‌عادت چنين تفسير مى‌شود:

انجام‌دهنده واقعى در همه اين موارد خدا است امّا معجزات پيامبران همگى به قدرت الهى، مقارن به اراده پيامبر انجام مى‌گيرد تا صدق ادعاى آنان ظاهر گردد و از آنجا كه پيامبر و امام واسطه در صدور آنها است از اين جهت نسبت خلق و ايجاد به آنها مانعى ندارد. خلاصه:

خداوند پيامبر و امام را آفريده و آنها را به مرتبه اعلاى كمال رسانيده و بر آنها چيزهايى را كه در نظام عالم صلاح است الهام مى‌فرمايد و هر چه آنها اراده نمايند خداوند مقارن اراده و مشيت آنها خلق مى‌كند.[1] ولى ظواهر قرآن درباره پيامبران بالاتر از اين را مى‌رساند، زيرا آيات قرآن، همانطور كه بيان شد اين نوع كارها را به خود پيامبران و اوليا نسبت مى‌دهد و در اين نسبت هيچ نوع مجازگويى ندارد. چنانكه در جمله‌هاى‌ تخلق‌ و تبرى‌ حقيقت را روشن كرديم.

تفسير اعجاز به اين صورت گويا به منظور دورى از توهم شرك انجام گرفته و تصور شده است كه اگر بگوييم خود پيامبران پديد آورنده اين امورند دچار يك نوع شرك و دوگانگى مى‌گرديم.

ولى بايد توجه داشت كه شرك در صورتى است كه آيات را در

[1] - پاورقيهاى انيس الموحدين، ص 242- 243. اين نظريه رامرحوم مجلسى در بحار الأنوار( ج 25، ص 250- 261) مطرح كرده.