مى‌دارد. از طرف ديگر روح در فعاليت‌هاى خود به بدن نيازمند است و درپرتو اعضاء و جوارح بدنى، مى‌تواند بشنود و ببيند و ....

امّا گاهى روح، بر اثر كمال و قدرتى كه از ناحيه عبادت و بندگى حق پيدا مى‌كند، از استخدام بدن بى‌نياز مى‌شود و مى‌تواند خود را از بدن «خلع» كند.

براى افراد جوان و بالأخص كسانى كه با ديد ماديگرى به جهان طبيعت مى‌نگرند، تصور اين نوع مطالب همراه با دشوارى است؛ ولى برپويندگان راه حق اين كار آنچنان آسان است كه هر موقع بخواهيد مى‌توانيد خود را «خلع از بدن» كنند.

ما در دوران زندگى خود شخصيت‌هايى را ديده‌ايم و مى‌شناسيم و از آنها مطالبى را شنيده‌ايم كه اين كار براى آنان يك امر عادى و به صورت يك ملكه درآمده بود. البته كسانى كه دستورات اسلامى را چيزى جز يك رشته وظايف عملى، كه كوچك‌ترين واقعيتى در روان انسان پديد نمى‌آورد، مى‌پندارند، هرگز نمى‌توانند براى بندگان واقعى چنين مقامى تصور كنند و گاهى براى غلطاندازى و جلب افكار عوام، اين نوع مطالب را يكنوع «صوفيگرى» پنداشته و از اين راه به انكار آن برمى‌خيزند.

درحالى‌كه حساب بندگان حقيقى خدا، از صوفيان قلابى كه جز ظاهرسازى و عوام‌فريبى و تفرقه‌اندازى ميان مسلمانان، و تأسيس‌