مى‌كنند، و بر قوه تخيل خويش كه بسان گنجشكى از اين شاخه به آن شاخه مى‌پرد، مسلط مى‌گردند، و اختيار آن را به دست مى‌گيرند. و درحال عبادت، آنچنان تمركز فكرى و حضور قلب پيدا مى‌كنند كه از غير خدا غافل مى‌شوند و غرق جمال و كمال خدا مى‌گردند، تا آنجا كه درحال نماز پيكان تير از پاى آنان بيرون كشيده مى‌شود و به آن توجه پيدا نمى‌كنند، فرزندشان از بلندى سقوط مى‌كند و فرياد زن و بچه بلند مى‌شود، امّا آنان هرگز متوجه نمى‌شوند و پس از فراغ از نماز به اطراف خود نگاه مى‌كنند و از جريان آگاه مى‌گردند.[1] شيخ الرئيس «ابو على سينا» مى‌گويد:

عبادت، يك نوع ورزش براى قواى فكرى است كه بر اثر تكرار و عادت به حضور در محضر خدا، فكر را از توجه به مسائلى مربوط به طبيعت و ماده، به سوى تصورات ملكوتى مى‌كشاند. قواى فكرى تسليم باطن و فطرت خداجوى انسان مى‌گردند و مطيع او مى‌شوند.[2]

4. تخليه بدن از روح‌

در جهان طبيعت، روح و بدن به يكديگر نياز مبرم دارند. از آنجا كه روح بر بدن «علاقه تدبيرى» دارد، بدن را از فساد و خرابى باز

[1] - اين دو جريان در حالات امير مؤمنان و حضرت سجاد نقل شده است.

[2] - اشارات، ج 3، نمط نهم ص 370 تحت عنوان« تنبيه».