«روزه را بر شما بسان پيشينيان واجب كرديم تا پرهيزگار شويد».

روزه يك نوع عبوديت و بندگى براى ذات اقدس الهى است كه پديد آورنده تقوا و تمالك نفسانى و خويشتن‌دارى از گناه است و نتيجه آن ولايت بر نفس و پيروزى بر هوى‌وهوس است.

2. بينش خاص‌

از مزاياى عبوديت اين است كه انسان در سايه صفا و روشنايى، بينش خاصى پيدا مى‌كند، حق و باطل را به روشنى تشخيص مى‌دهد و هرگز گمراه نمى‌شود. چنان‌كه مى‌فرمايد:

يا أيّها الّذين آمنوا إن تتّقوا اللّه يجعل لكم فرقانا ....[1] «اى كسانى كه ايمان آورده‌ايد، اگر پرهيزگار باشيد خدا به شما نيروى مى‌بخشد كه با آن بين حق و باطل به خوبى تميز مى‌دهيد».

مقصود از «فرقان» همان بينش خاصى است كه سبب مى‌گردد انسان حق و باطل را خوب بشناسد.

[1] - انفال/ 29.