مى گويند:

«العبوديّة جوهرة كنهها الرّبوبيّة».

«بندگى و پيمودن راه قرب به خدا، گوهرى است كه نتيجه آن خداوندگرى وكسب قدرت و توانايى بيشتر است».

مقصود از «ربوبيّت» در اين جمله خدايى نيست، زيرا هيچ‌گاه «بشر ممكن» نمى‌تواند از حدود امكانى تجاوز كند، بلكه مقصود از آن «خداوندگارى» و كسب كملات بيشتر وقدرت و نيروهاى بالاتر است.

اكنون ما به آثار شگرف عبوديت و بندگى، و نتيجه پيمودن صراط مستقيم الهى اشاره مى‌كنيم وبه اتكاى آيات قرآنى، تسلط انسان خداپرست را بر نفس و روح، جسم و تن و عالم و جهان ثابت مى‌كنيم.

بندگى، داراى آثار ياد شده در زير است:[1]

[1] - در اين بخش هفت اثر بارز براى عبوديت و بندگى ياد شده است كه‌عبارتند از: 1- تسلط بر نفس، 2- بينش خاص، 3- تسلط بر افكار پراكنده، 4- تخليه بدن از روح، 5- تصرف در بدن، 6- تصرف در جهان، 7- رؤيت اجسام لطيفه، تا آخر بخش، مجموع اين آثار مورد بررسى قرار مى‌گيرند ولى اثر مستقيم گسترده‌ترى مطرح شده است.