بالا مى‌روند و به خدا نزديكتر مى‌شوند و فاصله‌ها را كمتر مى‌كنند.

ممكن است سؤال شود كه اگر خدا مكان ندارد و چنين تقربى، اجتماعى نيست، پس مقصود از «قرب الهى» و بالا رفتن بنده و نزديك شدن به خدا چيست؟

پاسخ سؤال اين است كه: خداوند جهان، كمال مطلق و نامحدود است و پويندگان راه عبوديت و بندگى در پرتو كمالاتى كه از اين راه به دست مى‌آورند سرانجام حائز كمال مى‌شوند و از ديگران كه فاقد اين نوع كمالند مقرب‌تر و نزديكتر مى‌گردند.

در جهان آفرينش هر كسى به تناسب كمال وجود خويش، قربى به ذات پروردگار دارد، ولى هر فردى از نظر وجود كامل‌تر باشد، به ذات الهى كه كمال محض و نامتناهى است مقرب‌تر و نزديكتر خواهد بود.

به‌طور مسلم فرشتگان در پرتو كمالى كه دارند از بسيارى از موجودات جهان مقرب‌تر و نزديك‌ترند از اين جهت گروهى از آنان «حاكم و مطاع» و گروهى ديگر «مطيع» و «فرمانبر» هستند.

انسان كه از نظر مرتبه وجودى در درجه‌اى بالاتر قرار دارد، از جماد و نبات و حيوان به خدا نزديكتر است، و مقياس در نزديكى و دورى، همان كمال وجودى است كه او را به كانون كمال مطلق نزديك‌تر ساخته و مى‌سازد.