بندگى خدا مايه نزديكى به كانون كمال و قدرت‌

جاى بحث‌وگفتگو نيست كه «اطاعت خدا» مايه «قرب الهى» و مخالفت با دستورهاى او، مايه دورى از اوست؛ اكنون بايد ديد مقصود از اين «قرب» كه به معناى نزديكى است، چيست؟

هرگز نمى‌توان گفت كه مقصود از اين قرب همان نزديكى از نظر مكان است؛ زيرا خداوند جهان، جسم و جسمانى نبوده و داراى مكان نيست. به‌طورى كه بنده‌اى از نظر مكان به او نزديكتر گردد، ولى درعين‌حال او به ما از خود ما نزديكتر است‌[1] همچنين هدف از اين قرب، تقرب مقامى و اجتماعى نيست، چنانكه مى‌گويند: معاون از همه‌كس به وزير نزديكتر و در نزد او مقرب‌تر است، بلكه اين تقرب يك نوع «قرب معنوى» است و به كار بردن لفظ «قرب» در اين مورد يك نوع مجاز است و به حكم مناسبتى كه اين قرب با قرب مكانى دارد، در اين معنى به كار مى‌رود.

تقرب به خدا، نه قرب مكانى است و نه قرب اجتماعى و مجازى، بلكه واقعيتى است حقيقى كه بندگان خدا در پرتو اطاعت و عبادت و اخلاص در عمل آن را به دست مى‌آورند و از نردبان تكامل‌

[1] -\i نحن اقرب اليه من حبل الوريد\E( سوره ق/ 16).