جانى دارد كه واقعيت او را تشكيل مى‌دهد، و اگر بر سر راه تكامل انسان، از نظر جسم و ماده محدوديت‌هايى وجود دارد و پيشرفت او از نظر ماده كاملا محدود و اندازه‌گيرى شده است، اما بر سر راه تكامل او از نظر روح و معنا چنين محدوديتى نيست، بلكه او از اين نظر، آمادگى بيشترى براى ترقى و تعالى دارد، چه بسا در پرتو اطاعت خدا و پيمودن راه حق، مى‌تواند قله‌هاى بس بلندى را فتح و تسخير نمايد.

كارهاى شگفت‌انگيز مرتاضان كه از حدود توانايى يك فرد عادى بيرون است، حاكى از آن است كه در نهاد انسان نيروهاى شگرفى وجود دارد كه در شرايط خاصى شكفته گرديده و جوانه مى‌زند.

آنان با يك نگاه، آب سرد را مى‌جوشانند، ميز را بدون كمك دست از زمين بلند مى‌كنند، آدمى را در هوا معلق نگاه مى‌دارند و طناب را به هوا پرت مى‌كند و در هوا مى‌ماند، گياهى را كه بايد در مدت دو ماه برويد با نيرو يا اراده در ظرف دو ساعت مى‌رويانند و ...[1] ممكن است ما درباره هريك از اين امور شك و ترديد كنيم، امّا هرگز به‌طور اجمال نمى‌توان انكار كرد كه اگر انسانى به پرورش روح خود بپردازد به نتايج شگفت‌انگيزى مى‌رسد، اگر در جهان گروهى بر كارهاى بس محير العقولى دست مى‌زنند، از اين جهت‌

[1] - سالنامه نور دانش، 1325.