... إن أتّبع إلا ما يوحى إلىّ إنّى أخاف إن عصيت ربّى عذاب يوم عظيم.[1] «من فقط از وحى پيروى مى‌كنم و از عذاب روز بزرگ كه دامن گنهكاران را مى‌گيرد، سخت بيمناكم».

وقتى مشركان به تكذيب پيامبر برخاستند قرآن دستور داد كه در پاسخ آنان بگويد:

إن هو إلّا وحى يوحى.[2] «آنچه مى‌گويم، وحى الهى است كه بر من نازل مى‌گردد».

بى‌پايگى چنين تفويضى آنچنان روشن است كه هرگز نياز به بحث ندارد و آيات و روايات فراوانى گواهى مى‌دهند، كه تشريع احكام از آن خدا است و هرگز خداوند اين منصب را به كسى واگذار نكرده است.

معناى ديگر ولايت بر تشريع اين است كه خداوند در موارد معدودى، درخواست پيامبر را بپذيرد و آن را امضا نمايد.

البته تصديق اين مطلب با توجه به عصمت پيامبر كه هيچ‌گاه از دايره درستى و راستى گام فراتر نمى‌نهد ومصالح و مفاسد را به‌

[1] - يونس/ 15.

[2] - نجم/ 4.