سنگين ملى كه مى‌تواند توسط هر نسل پرداخت شود، به اسارت نمى‌كشد. (كانادا در سال 1945 ميلادى فقط 16 ميليون دلار بدهى دولتى داشت كه از زمان كنفدراسيون و طى 78 سال، روى هم انباشته شده بود.)

به عنوان نكته آخر، در نظر بگيريد كه كانادا، امروز فقط بيش از 550 ميليون دلار بدهى دولتى دارد كه به نظر مى‌رسد بدون ويران ساختن كشور پرداخت نمى‌شود. همچنين در حال حاضر، كانادا ميليون‌ها دلار بدهى بدون پشتوانه دارد. از جمله اين بدهى‌ها، حقوق بازنشستگى است، در نتيجه، تقريباً يك سوم هر دلار مالياتى براى بدهى‌ها مصرف مى‌شود. بدين ترتيب ما از نسل آينده مى‌خواهيم كه بهاى مصرف و خدمات زندگى امروز ما را بپردازد، همان‌طور كه ما اكنون، هزينه مصرف نسل پيش از خود را مى‌پردازيم. اين يك تعهد غيراخلاقى است كه بر گردن نسل آينده كانادا قرار دارد و هيچ‌كس نمى‌تواند از آن فرار كند لذا نسل آينده در يك زندان اقتصادى‌مالى متولد مى‌شود.

مانند هر كس ديگر، با چنين وضعيتى بيل ويس معتقد است، مهاجرين جديد كانادا بايد آمادگى لازم براى مراقبت از خود، خانواده و اندوخته مالى‌شان را داشته باشند، بايد به محض ورود به كشور، به زبان انگليسى رايج صحبت كنند يا اينكه بتوانند خيلى سريع آن را بياموزند!

اگر از من بپرسيد مى‌گويم كه پدر روحانى من هرگز ارزش‌هاى واقعى را تشخيص نداد به‌طورى‌كه اگر آنها را مى‌شناخت متوجه مى‌شد كه براى‌