و عناد باعث مى‌شود كه ابن خلدون بگويد:

هرگز معاويه اين جنايت را به واسطه همسر امام حسن‌ عليه السلام‌؛ يعنى جعده بنت اشعث انجام نداده است. معاويه چنين نمى‌كند و اين حرف‌ها از داستان‌هايى است كه شيعيان ساخته‌اند![1]

آرى، جاى هيچ شك و شبهه‌اى نيست كه قاتل امام مجتبى عليه السلام خود معاويه بوده است و تاريخ نگاران اهل سنّت مى‌افزايند: وقتى خبر شهادت آن حضرت به معاويه رسيد:

أظهر فرحاً وسروراً، حتّى سجد وسجد من كان معه؛[2]

معاويه چنان از اين خبر شاد شد و خوش‌حالى كرد كه به سجده افتاد و اطرافيان او نيز به سجده افتادند!

پس با اين طرح و نقشه معاويه، نخستين و بزرگ‌ترين مانع در اجراى طرح جانشينى يزيد از ميان برداشته شد.

2. سعد بن ابى وقّاص؛ مانع ديگر

سعد بن ابى وقّاص يكى ديگر از موانع بود. او گرچه با امير مؤمنان على عليه السلام رابطه خوبى نداشت، با اين حال براى شخص معاويه نيز احترامى قائل نبود، تا چه رسد به يزيد.

به عبارت ديگر، بى‌اعتنايى سعد به معاويه به دليل علاقه‌مندى سعد به امير مؤمنان على عليه السلام نبوده است و رفتار سعد درباره معاويه «حبّاً لعلي عليه السلام» نبوده؛ بلكه «بغضاً لمعاوية» بوده است.

[1] - تاريخ ابن خلدون: 2/ 187

[2] - الإمامة والسياسه: 1/ 196- 197؛ ربيع الابرار: 4/ 186- 187 و 209