اين حادثه شريك جرم مى‌شوند و ....

از اين رو، نه ابن خلدون، نه ابن عربى مالكى، نه عبدالمغيث بن زهير و نه تفتازانى، هيچ كدام واقعيّت را بيان نكرده‌اند؛ چرا كه اين واقعه ريشه در حقايقى دارد كه با كمال ادب و وقار به بررسى آن‌ها خواهيم پرداخت.

اشاره‌اى به نقش معاويه در حادثه كربلا

نقش معاويه در قضيّه كربلا از آن هنگام آغاز شد كه فرزندش را ولى عهد خود قرار داد. پس خرده‌گيرى بر يزيد، خود به خود متوجّه كسى خواهد بود كه او را به اين مقام رسانده است و افزون بر آن، خلفاى پيشين نيز مقصر خواهند بود؛ ولى، بنابر تحقيقات انجام شده، مطلب بالاتر از اين است.

ما مدّعى آن هستيم كه شهادت سيّدالشهداء عليه السلام در عراق، نقشه خود معاويه بوده كه يزيد آن را اجرا كرده است و با تأمّل، صبر و دقّت در مطالبى كه در پيش مى‌آيد، اين حقيقت از حقايق ناگفته عاشورا روشن خواهد شد.

اكنون، ناگزيريم مطالب گفته شده را به دقّت بررسى كنيم؛ ولى قبل از ورود به بحث، ناچاريم تذكر دهيم كه مبارزه با واقعه عاشورا فقط ديدگاه گروهى از علماء اهل سنّت است و چنان كه گذشت، عدّه ديگرى از بزرگان آنان، بر آن گروه متعصّب به شدّت انتقاد كرده‌اند:

- وقتى حافظ ابوالحسن هيثمى ديدگاه ابن خلدون را نقل مى‌نمايد، او را لعن مى‌كند و به او دشنام مى‌دهد و اشك مى‌ريزد!

- حافظ ابن حجر مكّى، موضع‌گيرى ابن عربى مالكى را نقل مى‌كند و مى‌گويد:

اين كلام بدن انسان را به لرزه مى‌اندازد.

- در برابر عبدالقادر گيلانى كه مى‌گفت: روز عاشورا بايد روز شادى و سرور باشد. ابن جوزى حنبلى مى‌گفت: چنين حرف‌هايى باطل است. آراستن، سرور