بنابراين، روز عاشورا روز تعامل و تقابل دو جبهه شده است. جبهه‌اى كه مى‌خواهد اين روز باقى بماند و جبهه ديگرى كه هدفش از بين بردن اين روز مهم و تاريخى است.

بديهى است كه در تاريخ اسلام كمتر روزى است كه اين ويژگى را داشته باشد كه از آن جمله مى‌توان روز غدير را نمونه‌اى از همين روزها به شمار آورد كه از روز نخست حادثه غدير خم كسانى سعى كرده‌اند آن را انكار كنند و برخى در كم‌رنگ جلوه دادن و بى‌اهميت نمودن آن روز تلاش كرده‌اند و در مقابل، اهل ولايت تمام سعى و كوشش خود را به جهت احيا و زنده ماندن آن روز جاودانى به كار بسته‌اند.

اين ويژگى (انكار و اثبات) بر عظمت و حساسيت روزهاى غدير و عاشورا دلالت دارد.

به راستى آن روزى كه حادثه عاشورا واقع شد، نه معاويه، نه يزيد، نه بنواميّه و هيچ كس ديگر فكر نمى‌كرد كه اين حادثه و نتايج آن به ضرر بنواميّه و پيروانشان و به پيروزى مكتب اهل بيت عليهم السلام بينجامد.

از اين رو، اقامه عزادارى و برپايى مراسم عزاى سيّدالشهداء عليه السلام و اصحابشان وظيفه همه شيعيان است و ما مأمور هستيم كه احترام اين روز را نگه داريم و اين امر از واجبات ماست. هر كس در هر مقام و شأن و جايگاهى، آن اندازه كه مى‌تواند، بايد در اين راه و بنا بر وظيفه‌اش سعى و كوشش كند.

روشن است كه عزادارى، احكام و آدابى دارد كه مردم بايد از ديدگاه مراجع خود پيروى كنند و بايستى در محدوده شرع و جهات شرعى گام بردارند.

البته به لطف پروردگار و حضرت ولى عصر عجل اللَّه تعالى فرجه الشريف، اين مراسم در كشور ما به خوبى برگزار مى‌شود. افزون بر اين، پيروان اديان ديگر نيز در اين برنامه باشكوه شركت مى‌كنند و بركات آن مجالس براى آنها نيز محسوس بوده است.