رسول اللَّه صلى اللَّه عليه وآله إلّابخير، وما كان الكلام إلّافي علي عليه السلام وعثمان؛[1]

من بيست سال با مسيّب و شيعيان زيادى در همين مسجد هم‌نشين بودم و نديدم كه شيعيان كوفه نسبت به صحابه‌اى از اصحاب رسول خدا صلى اللَّه عليه وآله‌ جز خير سخنى بگويند، مگر درباره على و عثمان.

آرى، اگر شيعيان آن وقتِ كوفه سخنى درباره صحابه مى‌گفتند، از حقّانيّت و برترى على عليه السلام نسبت به عثمان بوده است و درباره خلافت و جانشينى شيخين هيچ اشكال و سخنى نداشته‌اند.

و آن گاه كه اميرالمؤمنين عليه السلام خواستند در كوفه از نماز تراويح كه يكى از بدعت‌هاى عمر است ممانعت كنند، سر و صدايى به راه افتاد و نداى «واعمرا، واعمرا، واسنّة عمراه» طنين‌انداز شد.[2]

در نتيجه، حتى در زمان حاكميت اميرالمؤمنين عليه السلام و در حالى كه مردم كوفه با آن حضرت بيعت كرده بودند، حاضر نشدند اين بدعت را ترك كنند.

آيا اينان شيعيان راستين بودند؟ هرگز اين طور نيست. اينان شيعه نبودند و اگر به آنان شيعه گفته مى‌شود، بنا بر همان اصطلاح نخست است.

داستان منع حضرت از نماز تراويح در كتاب كافى مرحوم كلينى نيز آمده است.

امير مؤمنان على عليه السلام فرموده‌اند:

واللَّه! لقد امرت الناس أن لا يجتمعوا في شهر رمضان إلّافي فريضة وأعلمتهم أنّ‌

[1] - تاريخ مدينة دمشق: 58/ 198، شرح حال مسيب بن نجبه، شماره 7440

[2] - وسائل الشيعه: 8/ 46، حديث 10063؛ شرح نهج البلاغه ابن ابى‌الحديد: 12/ 283