همان‌گونه كه ژان ژاك روسوى فرانسوى دراين‌باره مى‌نويسد:

مردم در ابتدا، غير از خدايان پادشاهى نداشتن و غير از تئوكراسى حكومتى نمى‌شناختند.[1]

2. ترسيم حكومت دينى در قالب نيابت خدايى و مشيت الهى‌

با توجه به تحوّلاتى كه رابطه دين و سياست در فضاى فكرى پيشوايان مسيحى در سده‌هاى نخستين و قرون وسطى پيدا كرد، مى‌توان مناسبات كليسا و اقتدار سياسى را، كه در دوره‌اى به تحقق ايده نيابت خدايى و سپس به نظريه مشيت الهى در توجيه اقتدار فرمان‌روايان انجاميد، در مراحل چندى ارزيابى كرد:

مرحله نخست، پيش از آغاز سده‌هاى ميانى است، كه اعتقاد غالب در انديشه مستند به متون دينى، انديشه تمايز ساحت دين از دايره مسائل حكمرانى و سياست مى‌باشد. در اين دوره براساس برخى نصوص از قبيل آيه 36 از فصل هيجدهم انجيل يوحنّا كه از عيسى مسيح عليه السّلام به تصريح نقل مى‌شود:

من يك پادشاه دنيوى نيستم، اگر بودم پيروانم مى‌جنگيدند تا در چنگ سران قوم يهود گرفتار نشوم، پادشاهى من متعلق به اين دنيا نيست.

و نيز براساس آيه‌هاى سيزدهم و چهاردهم نامه نخست «پطرس رسول» به مسيحيان آسياى صغير، در توضيح ديدگاه عيسى مسيح عليه السّلام كه در آن سفارش مى‌شود:

به خاطر خدا از مقامات كشور اطاعت نماييد، خواه از رهبر مملكت و خواه از مأمورين دولت كه از سوى رهبر منصوب شده‌اند.

عقيده افتراق دين و سياست و اطاعت كامل در برابر فرمان‌هاى حكمرانان و نبود

[1] - ژان ژاك روسو، قرارداد اجتماعى، كتاب چهارم، فصل هشتم.