اهميت ريشه‌اى مشروعيت در يك نظام سياسى، به حدّى است كه دشمنان و مخالفان حاكميتى خاصّ، براى به شكست كشاندن و ايجاد تزلزل در بقا و ثبات آن حمله‌هاى شديد خود را متوجه عنصر مشروعيت مى‌كنند تا با غير مشروع جلوه دادن تحميل شده است تا با تحريك و به شورش كشاندان گروه‌هاى اجتماعى و نيز ايجاد ناامنى و هرج‌ومرج فرايند سقوط و زمينه نابودى حاكميت نظام سياسى را فراهم سازند.

در اين فصل، ابتدا مفهوم لغوى مشروعيت را بررسى مى‌كنيم؛ سپس ضمن تبيين تعريف‌هاى مطرح درباره اين اصطلاح و اشكال‌هاى وارد بر هريك از آنها، نظريه مختار در تعريف عنصر مشروعيت را ارائه خواهيم كرد.

الف) مفهوم لغوى‌

اين واژه از ماده شرع اشتقاق يافته است، اما در مكاتب و نظام‌هاى سياسى به معناى مطابق با شرع يا امرى نيست كه شارع مقدس وضع كرده است. ازاين‌رو، اختصاص به شريعت ندارد، تا بحث درباره آن، فحص در متون دينى و از منظر شريعت را لازم بدارد، بلكه درباره هر حاكم و حكومتى سؤال از مشروعيت مطرح است و همه مكتب‌هاى فلسفه سياست در برابر چنين پرسشى قرار دارند.

در علوم سياسى، اين واژه ترجمه) ycamitigeL (است كه مفاهيم، درستى، بر حق بودن، حقانيت، قانونى بودن، روائى، حلاليت و حلال‌زادگى‌[1] را دربر دارد و در بحث‌هاى علوم سياسى بيشتر با معناى حقانيت مترادف گرفته مى‌شود.

نقطه مقابل اين مفهوم، واژه غصب و جور است كه به روند اعمال اراده و اختيار از

[1] - ر. ك: عباس آريانپور كاشانى، فرهنگ كامل انگليسى فارسى، ج 3، ص 2858.