كه ثمره و خلاصه دعوت و زبان رسالت است، نه تنها سفارش و دستورى براى دنياى ما نمى‌دهد، بلكه ما را ملامت مى‌كند كه چرا اين اندازه به دنيا مى‌پردازيد و آخرت را كه بهتر است و ماندگارتر است فراموش و رها مى‌كنيد.[1] وى با ايراد نشان‌هايى از قرآن كريم براى اثبات اين مقصود مى‌گويد:

آن‌چه در اين سرفصل سرسوره‌ها و جاهاى ديگر ديده نمى‌شود اين است كه گفته شده باشد ما آن را فرستاديم تا به شما درس حكومت و اقتصاد و مديريت يا اصلاح امور زندگى دنيا و اجتماع را بدهد.[2] بااين‌حال وقتى با سؤال‌هايى درباره احكام گسترده اسلام براى سامان دادن به زندگى اجتماعى مردم مواجه مى‌شود، مى‌گويد:

بلى چنين است؛ شرايع الهى به‌خصوص اسلام، در مجموعه تعليمات و احكام خود، صراحتا يا تلويحا در همه قضاياى زندگى دنياى مردم وارد شده است.[3] در نهايت با تصريح به اين‌كه «اگر كلمه طيبه «لا إله إلّا الله» را كه چكيده آيين و كليد رضوان است، نگاه كنيم، باگفتن آن تندترين و فراگيرترين شعار سياسى را ادا كرده‌ايم و به جنگ تمام پادشاهان و فرمان‌روايان و ديكتاتورهاى تاريخ و نظام‌هاى سياسى و ايدئولوژى‌هاى دنيا رفته ايم».[4] پرده از اعوجاج انديشه خويش مبنى بر تفكيك دين از عرصه‌هاى دنيوى، به ويژه سياست مؤكد رسالت انبيا در انتظام‌بخشيدن به ساحت اجتماعى بشر؛ براندخته و نظريه خويش را با چالش‌هاى جدى مواجه يافته است.

و گاه مسئله جمع بين ادله تنصيصى بودن امامت از نظرگاه شيعه از يك سو و اخبار

[1] - همان، ص 60.

[2] - همان، ص 61.

[3] - همان، ص 62.

[4] - همان.