در اين نوع نظام‌ها، به كمك رسانه‌هاى جمعى كوشش مى‌شود مردم در محيطى غير واقعى، مصنوعى، اعجاب‌انگيز و پوچ غوطه‌ور شوند تا از اين راه از مسائل حقيقى و واقعى جامعه گمراه باشند.[1] درباره بهره‌بردارى سرمايه‌داران و در واقع نظام سرمايه‌دارى از مطبوعات و به طور كلّى از نظام خبرى، مباحث گسترده‌اى در ميان متفكران غربى صورت گرفته است. براى مثال، «موريس دوورژه» مى‌نويسد:

نظام خبرى سرمايه‌دارى به چيزى مى‌انجامد كه مى‌توان بر آن تحميق مردم نام نهاد.

نظام خبرى سرمايه‌دارى بر آن است كه افراد را در جهانى كودكانه با سطح فكرى بسيار پايين زندانى كند.[2] در چنين آشفته بازار آكنده از نفاق و نيرنگ، مشاركت حقيقى مردم سراب‌نمايى است كه بايد در عالم فرض و خيال از آن سراغ گرفت.

ب) ارزيابى مشاركت مردمى در حكومت علوى‌

براساس مباحث فصل پيشين، ثابت شد كه مشاركت مردمى در تشكيل و استمرار حكومت علوى نقشى بى‌بديل و محورى دارد. ازاين‌رو حكومت علوى تا وقتى‌كه با عدم اقبال مردمى مواجه شود و مردم از روى قلب بدان ابراز علاقه نكنند، هرگز تحقق نمى‌يابد و تنها وقتى محقق مى‌شود كه مردم چنين قدرت و حاكميتى را پذيرا شوند. هم‌چنين در حكومت علوى هيچ‌گاه از ترفندهاى تبليغاتى و ابزار ثروت و مقام، براى جلب نظر مردم و تسخير اذهان استفاده نمى‌شود؛ بلكه تلاش مى‌شود تا با تبيينى واقع‌بينانه از نتايج مترتب بر آرا، و ترسيمى صادقانه از برنامه‌هاى مورد

[1] - همان، ص 369.

[2] - موريس دوورژه، اصول علم سياست، ترجمه ابو الفضل قاضى، ص 192.