و ليس رجل أحرص على جماعة أمّة محمد صلّى اللّه عليه و اله و ألفتها منّى، أبتغى بذلك حسن الثواب و كرم المآب؛[1] در امت اسلام، هيچ‌كس همانند من وجود ندارد كه به وحدت امت محمد صلّى اللّه عليه و اله از من حريص‌تر و انس او از من نسبت به همبستگى جامعه از من بيشتر باشد، من در اين كار پاداش نيك و سرانجام شايسته را از خدا مى‌طلبم.

امام عليه السّلام تحمل بسيار دردناك اين ايام را تا آن زمان كه مردم با اقبالى بى‌سابقه رو به حكومت عدل علوى نمايند، بر خود هموار كردند؛ تحمل و سكوتى كه دقيقا مطابق دستورى بود كه پيامبر صلّى اللّه عليه و اله به آن حضرت فرموده بودند كه:

فإن ولّوك فى عافية و أجمعوا عليك بالرّضا فقم بأمرهم؛ و إن اختلفوا عليك فدعهم و ما هم فيه فإنّ الله سيجعل لك مخرجا؛[2] اگر به درستى و عافيت، تو را سرپرست خود كردند و با رضايت درباره تو به وحدت نظر رسيدند، امرشان را به عهده گير و بپذير؛ اما اگر درباره تو به اختلاف افتادند، آنان را به خواست خود واگذار، زيرا خدا گشايشى به روى تو باز خواهد كرد.

بنابراين، تفسير فرمايشات ائمه صلّى عليهم السّلام در مورد اقدام براى بازستاندن حق حاكميت در صورت فراهم آمدن شرايط لازم و قيام عليه حكومت‌هاى غير مشروعى كه به ظاهر انظار و آراى عمومى را با خود همراه كرده‌اند، به اين‌كه مراد آنان ايجاد حكومت، حتى از طريق قهر و غلبه و بدون احراز مقبوليت مردمى، است، كاملا ناصواب و غير منطبق با مبانى آن الگوهاى كامل بشرى مى‌باشد.

[1] - نهج البلاغه، نامه 78.

[2] - ابن طاووس، كشف المهجة لثمرة المهجة، ص 180.