وصيى و خليفتى. و الذى فرض الله عزّ و جلّ على المؤمنين فى كتابه طاعته فقرن بطاعته طاعتى، و أمركم بولايته، و إنّى راجعت ربّى خشية طعن أهل النفاق و تكذيبهم فأوعدنى لأبلّغها أو ليعذّبنى. يا أيّها الناس إنّ الله أمركم فى كتابه بالصلاة، فقد بيّنها لكم و الزّكاة و الصوم و الحج فبينتّها و فسّرتها و أمركم بولاية و إنّى أشهدكم أنّها لهذا خاصّة و وضع يده على عليّ بن ابي طالب ثم لإبنيه بعده، ثم للأوصياء من بعدهم من ولدهم لا يفارقون القرآن و لا يفارقهم القرآن حتى يردوا عليّ حوضى؛[1] مردم! خداوند عزّ و جل، مرا فرمان داده تا امامتان و آن كس كه بعد از من عهده‌دار امر شماست و وصىّ من و خليفه من خواهد بود را نصب كنم، آن كس كه خداوند در كتابش بر مؤمنان، اطاعتش را واجب كرده و اطاعت از او همانند اطاعت از من قرار داده و شما را مأمور به ولايت‌پذيرى از او كرده است. [ولى‌] من از پيش‌گاه خدا به خاطر ضربه اهل نفاق و تكذيب‌شان، عذر خواستم؛ اما خداوند، مرا تهديد كرد كه يا اين پيام را ابلاغ كنم و يا عذابم خواهد كرد. [سپس فرمود:] مردم! خداوند شما را به نماز فرمان داد و من آن را برايتان بيان كردم. شما را به زكات و روزه و حج امر نمود و من آنها را برايت بيان و تفسير كردم. و شما را مأمور به ولايت كرد، و من شما را گواه مى‌گيرم كه ولايت از آن اين كس است- پيامبر صلّى اللّه عليه و اله دستش را بر شانه على عليه السّلام گذارد- سپس از آن دو فرزندش و بعد از آن دو، از آن اوصياى از فرزندان‌شان است. اينان از قرآن جدا نشده و قرآن نيز از آنان جدا نخواهد شد، تا در بهشت، در كنار حوض كوثر بر من وارد شوند.

ج) در سال (35 ه) امير مؤمنان على عليه السّلام آن‌گاه كه از تشكيك و انكار برخى در مقدم بودن ايشان بر غير و نصب ايشان بر خلافت، توسط پيامبر صلّى اللّه عليه و اله، با خبر شدند، در محل اجتماع مردم در «رحبه» كوفه حاضر شدند و آنان را سوگند دادند كه هركس، حديث‌

[1] - ر. ك: همان، ص 338.