خداوند كه خود جامه انسانى پوشيده و به اعمال آن پردازد نخواهد بود. و لا جرم بايد از طريق انسان‌هايى كه تحت تربيت خاص الهى به مقام قرب باريافته و «امين دين» محسوب مى‌شوند، اعمال و اجرار گردد؛ همان‌ها كه حاكميت‌شن از مشروعيت واقعى و به حق برخوردار است.

ازاين‌رو هدف از مباحث اين نوشتار، اثبات اين نظريه است كه به طور اساسى مشروعيت و حقانيت با اذن الهى محقق مى‌شود و حاكميتى كه به غير از اذن او باشد، از جمله حاكميت منبعث از آراى مردم مردود و مصداق حكومت نامشروع خواهد بود.

در اين راستا به مقارنه نكات تباين و تمايز دو ايده حاكميت در حكومت‌هاى غير دينى (مردم‌سالار) و حكومت علوى به عنوان شاخصى برجسته در شناسايى مبناى مشروعيت دينى، از حيث مبانى معرفت‌شناختى و هستى‌شناختى و نيز از جهت مناشى ثبوتى و اثباتى حاكميت خواهيم پرداخت تا علاوه بر تبيين موارد نقد در مبانى و مناشى مشروعيت حكومت غير دينى ثابت كنيم كه حقانيت و مشروعيت اصيل و راستين تنها در سايه‌سار «اذن الهى» قابل تحقق است؛ امرى كه در حكومت امير مؤمنان على عليه السّلام به نحو بارزى به منصه ظهور رسيد و نقش آراى مردم در آن فقط در تحقق عينى و اثباتى حاكميت مى‌باشد و نه در تحقق حقيقى و ثبوتى آن.

4. واژگان موضوع‌

در بحث‌هاى علمى و طرح ايده‌ها و نظريات، به ويژه در ساحت انديشه‌هاى مطرح در علوم انسانى، مى‌طلبد كه ابتدا مراد از واژگان موضوع مورد بحث، تنقيح و تبيين شود؛ چه اين‌كه ممكن است لفظ خاص به جهت برتافتن تأويل‌ها و برداشت‌هاى گوناگون و يا داشتن اشتراك معنايى، به طور كلى سير بحث را در ذهن مخاطب برخلاف مقصود اصلى نوشتار و استدلال‌هاى آن سوق دهد. ازاين‌رو