براى نمونه، تعريف «وبر» از سكولاريسم را مى‌توان در دسته اول قرار داد:

جدا بودن جامعه دينى از جامعه سياسى به گونه‌اى كه دولت، حقّ هيچ‌گونه اعمال قدرت در امور دينى نداشته باشد و كليسا نيز نتواند در امور سياسى مداخله كند.[1] يكى ديگر از مناديان «سكولاريسم»، آن راچنين تعريف مى‌كند:

در عصر جديد، سكولاريسم به معناى كنار گذاشتن آگاهانه دين از صحنه معيشت و سياست معرّفى شده است. حكومت سكولار حكومتى است كه با دين ضديّت ندارد، امّا دين را نه مبناى مشروعيّت خود قرار مى‌دهد و نه مبناى عمل خود، سكولاريسم چيزى نيست جز علمى و عقلانى شدن تدبير اجتماعى.[2] امّا تعريف ذيل را مى‌توان از تعاريف سكولاريسم با عناصر و ويژگى‌هاى آن دانست:

[سكولاريسم‌] نظامى عقلانى است كه روابط بين افراد، گروه‌ها و مؤسسات را با دولت بر اساس مبادى و احكام عمومى كه متضمّن تساوى افراد جامعه در قبال آن است، تنظيم مى‌كند و مهم‌ترين ويژگى‌هاى آن عبارتند از: 1. جدايى دين از دولت؛ 2. طرد قوم‌گرايى و طايفه‌گرى سياسى؛ 3. برقرارى مساوات بين افراد ملّت، على‌رغم اختلاف دينى كه محاكم مدنى عمومى آن را تضمين مى‌كنند؛ 4. تساوى بين زن و مرد در قانون و احوال شخصى و اين‌كه فرد براساس قانون دينى يا مدنى يا هر دو مى‌تواند ازدواج كند؛ 5. منشأ قانون‌گذارى، جامعه است كه براساس نيازها و مشكلات، قانون وضع مى‌كند؛ 6. حاكميّت و مشروعيّت حكومت از ملّت است؛ 7. منزلت داشتن فرهنگ علمى و عقلانى؛ 8. به رسميّت شناختن حقوق مذاه و قوميّت‌هاى دينى گوناگون؛ 9. آزادى دين از سيطره دولت و دولت از سيطره دين.[3]

[1] - همو، نامه فرهنگ، ص 15.

[2] - عبد الكريم سروش، كيان، ش 26، ص 6؛ عبد الكريم سروش، آيين در آئينه، مرورى بر آراى دين‌شناسانه، ص 620.

[3] - معرفت، س 6، ش 22،( به نقل از: حليم بركات، المجتمع العربى المعاصر، ص 23).